Η χρεοκοπία του συνδικαλισμού
Γράφει ο Παύλος Μάραντος*
Όλοι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Κι όμως, κάποιοι είναι σαν να μην καταλαβαίνουν. Ίσως γιατί δε θέλουν να καταλάβουν την τραγική κατάστασή μας.
Καταρρέουμε ως κοινωνία και οικονομία, ως κράτος και πολίτες. Κι όμως, γνώση της κατάρρευσης δεν έχουμε. Έχουμε συνηθίσει ως άτομα και ως λαός να μην αναλαμβάνουμε ευθύνες. Για όλα τα στραβά και τα ανάποδα φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι. Κάποτε, επιτέλους, ας σταματήσει αυτή η μετάθεση ευθυνών. Οι προσωπικές μας αδυναμίες και ανασφάλειες δεν αναπληρώνονται με τη μετάθεση, αλλά με την ανάληψη των ευθυνών.
Μεταξύ αυτών που δε θέλουν να καταλάβουν είναι και τα συνδικάτα. Με τις πρακτικές τους (καταχρηστικές απεργίες, καταλήψεις κτηρίων κ.τ.λ.) φαίνεται πως δεν έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης και συνεχίζουν να μάχονται για τα «κεκτημένα».
Βέβαια, ο συνδικαλισμός είναι θεσμός αναγκαίος και η δράση των συνδικαλιστικών οργάνων είναι χρήσιμη για να προστατεύει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αλλά μια τέτοια δράση απαιτεί γνώση και υπευθυνότητα και είναι αμφίβολο αν οι συνδικαλιστές διαθέτουν αυτά τα προσόντα.
Οι συνδικαλιστές δεν τολμούν να δουν την πραγματικότητα, να πουν την αλήθεια. Ίσως γιατί η αλήθεια «θέλει αρετήν και τόλμην». Να δουν ότι με τις απεργίες και τις καταλήψεις, κυρίως στο δημόσιο τομέα, δημιουργούν προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο, οικονομικές καταστροφές στις επιχειρήσεις, ταλαιπωρίες στους πολίτες. Να καταλάβουν ότι ποτέ τόσο λίγοι δεν ταλαιπώρησαν τόσους πολλούς. Αλήθεια, εν ονόματι ποίου δικαιώματος θίγονται τόσα δικαιώματα τόσων πολλών πολιτών; Ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν την κοινωνία. Αλλά μόνο αυτό δε συμβαίνει, γιατί οι ίδιοι εκβιάζουν και βιάζουν την κοινωνία. Μόνο η λογική του παραλόγου δικαιώνει τα παράλογα.
Οι συνδικαλιστές θα πρέπει να καταλάβουν ότι αυτός ο τρόπος δράσης είναι παρωχημένος, δεν ανταποκρίνεται στη σύγχρονη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Ακριβώς, επειδή οι συνδικαλιστές λειτουργούν ξεπερασμένα, οι εργαζόμενοι τους γυρίζουν την πλάτη, δηλαδή δε συμμετέχουν στα συνδικαλιστικά δρώμενα.
Ο συνδικαλισμός έχει γίνει υποχείριο των κομμάτων. Είναι γνωστό ότι σχεδόν όλοι οι συνδικαλιστές είναι μέλη κομμάτων και υπακούουν ως μη όφειλαν περισσότερο στα κελεύσματα των κομμάτων παρά των συνδικαλιστικών πραγμάτων. Όπως χαρακτηριστικά υποστηρίζεται, «η πελατειακή οργάνωση της κοινωνίας διευρύνθηκε για να οδηγήσει στην πελατειακή οργάνωση των συντεχνιών. Καπελωμένες και κομματικοποιημένες, οι συντεχνίες εξωθούνται στο να εκλιπαρούν ή να εκβιάζουν την κρατική προστασία ή ανοχή». Αλήθεια, αυτή είναι η δουλειά των συνδικαλιστών; Πράγματι, ο συνδικαλισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο. Και βέβαια, η χρεοκοπία του συνδικαλισμού είναι και χρεοκοπία του κομματισμού.
Δυστυχώς, όπως στα κόμματα, έτσι και στο συνδικαλισμό, έχουν κυριαρχήσει οι «επαγγελματίες». Επιπλέον, κατά καιρούς, κυριαρχούν διάφορες δυναμικές μειοψηφίες, οι οποίες έχουν αναγάγει σε επάγγελμα τις απεργίες και τις καταλήψεις. Αφού οι πολλοί εργαζόμενοι απέχουν από τα συνδικάτα, η μειοψηφία επιβάλλει τη θέλησή της στην πλειοψηφία. Και φυσικά, μένει ανοιχτός ο δρόμος για την τυραννία της μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία. Αλίμονο, σε αυτόν που θα πάει κόντρα σε μια τέτοια μειοψηφία. Αλίμονο, σε αυτόν που θα ψελλίσει-όχι θα φωνάξει- «δεν έχουμε δίκιο, βρε παιδιά». Αν τολμήσει κάτι τέτοιο, θα συκοφαντηθεί και θα διωχθεί σαν αντιδραστικός, φασίστας, πουλημένος. Αν αυτό δεν είναι ολοκληρωτισμός, τότε τι είναι;
Και πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους: όπως και το χρεοκοπημένο κομματικό/ πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει λύση, γιατί το ίδιο αποτελεί το πρόβλημα, έτσι και τα συνδικάτα, δεν μπορούν να δώσουν λύση ούτε στα συνδικαλιστικά, γιατί ακριβώς αποτελούν μέρος του προβλήματος.
Επίσης, χρειάζεται να σημειωθεί ότι ένας συνδικαλιστικός λόγος που καλλιεργεί την αντιπαράθεση και τη βία δεν πείθει την πλειοψηφία των εργαζομένων. Αλλά κι αν πείθει κάποιους, τους δημιουργεί την ψυχολογία της διαρκούς απειλής και, κατ’ επέκταση, της διαρκούς σύγκρουσης με τους «απέναντι».Ένας τέτοιος λόγος δεν είναι λόγος ελπίδας, αλλά λόγος απόγνωσης. Έτσι, το αδιέξοδο είναι βέβαιο. Και την ευθύνη για την κατάσταση αυτή, την έχουν τα κόμματα και τα συνδικάτα.
Εν κατακλείδι, επειδή και για τη χρεοκοπία του συνδικαλισμού ευθύνεται η κομματοκρατία, η λύση είναι μία: η αποκομματικοποίηση του κράτους, του συνδικαλισμού, της τοπικής αυτοδιοίκησης, της παιδείας, της ζωής μας. Το κόμμα χρειάζεται μόνο στην πολιτική και πουθενά αλλού.
Καταρρέουμε ως κοινωνία και οικονομία, ως κράτος και πολίτες. Κι όμως, γνώση της κατάρρευσης δεν έχουμε. Έχουμε συνηθίσει ως άτομα και ως λαός να μην αναλαμβάνουμε ευθύνες. Για όλα τα στραβά και τα ανάποδα φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι. Κάποτε, επιτέλους, ας σταματήσει αυτή η μετάθεση ευθυνών. Οι προσωπικές μας αδυναμίες και ανασφάλειες δεν αναπληρώνονται με τη μετάθεση, αλλά με την ανάληψη των ευθυνών.
Μεταξύ αυτών που δε θέλουν να καταλάβουν είναι και τα συνδικάτα. Με τις πρακτικές τους (καταχρηστικές απεργίες, καταλήψεις κτηρίων κ.τ.λ.) φαίνεται πως δεν έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης και συνεχίζουν να μάχονται για τα «κεκτημένα».
Βέβαια, ο συνδικαλισμός είναι θεσμός αναγκαίος και η δράση των συνδικαλιστικών οργάνων είναι χρήσιμη για να προστατεύει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αλλά μια τέτοια δράση απαιτεί γνώση και υπευθυνότητα και είναι αμφίβολο αν οι συνδικαλιστές διαθέτουν αυτά τα προσόντα.
Οι συνδικαλιστές δεν τολμούν να δουν την πραγματικότητα, να πουν την αλήθεια. Ίσως γιατί η αλήθεια «θέλει αρετήν και τόλμην». Να δουν ότι με τις απεργίες και τις καταλήψεις, κυρίως στο δημόσιο τομέα, δημιουργούν προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο, οικονομικές καταστροφές στις επιχειρήσεις, ταλαιπωρίες στους πολίτες. Να καταλάβουν ότι ποτέ τόσο λίγοι δεν ταλαιπώρησαν τόσους πολλούς. Αλήθεια, εν ονόματι ποίου δικαιώματος θίγονται τόσα δικαιώματα τόσων πολλών πολιτών; Ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν την κοινωνία. Αλλά μόνο αυτό δε συμβαίνει, γιατί οι ίδιοι εκβιάζουν και βιάζουν την κοινωνία. Μόνο η λογική του παραλόγου δικαιώνει τα παράλογα.
Οι συνδικαλιστές θα πρέπει να καταλάβουν ότι αυτός ο τρόπος δράσης είναι παρωχημένος, δεν ανταποκρίνεται στη σύγχρονη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Ακριβώς, επειδή οι συνδικαλιστές λειτουργούν ξεπερασμένα, οι εργαζόμενοι τους γυρίζουν την πλάτη, δηλαδή δε συμμετέχουν στα συνδικαλιστικά δρώμενα.
Ο συνδικαλισμός έχει γίνει υποχείριο των κομμάτων. Είναι γνωστό ότι σχεδόν όλοι οι συνδικαλιστές είναι μέλη κομμάτων και υπακούουν ως μη όφειλαν περισσότερο στα κελεύσματα των κομμάτων παρά των συνδικαλιστικών πραγμάτων. Όπως χαρακτηριστικά υποστηρίζεται, «η πελατειακή οργάνωση της κοινωνίας διευρύνθηκε για να οδηγήσει στην πελατειακή οργάνωση των συντεχνιών. Καπελωμένες και κομματικοποιημένες, οι συντεχνίες εξωθούνται στο να εκλιπαρούν ή να εκβιάζουν την κρατική προστασία ή ανοχή». Αλήθεια, αυτή είναι η δουλειά των συνδικαλιστών; Πράγματι, ο συνδικαλισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο. Και βέβαια, η χρεοκοπία του συνδικαλισμού είναι και χρεοκοπία του κομματισμού.
Δυστυχώς, όπως στα κόμματα, έτσι και στο συνδικαλισμό, έχουν κυριαρχήσει οι «επαγγελματίες». Επιπλέον, κατά καιρούς, κυριαρχούν διάφορες δυναμικές μειοψηφίες, οι οποίες έχουν αναγάγει σε επάγγελμα τις απεργίες και τις καταλήψεις. Αφού οι πολλοί εργαζόμενοι απέχουν από τα συνδικάτα, η μειοψηφία επιβάλλει τη θέλησή της στην πλειοψηφία. Και φυσικά, μένει ανοιχτός ο δρόμος για την τυραννία της μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία. Αλίμονο, σε αυτόν που θα πάει κόντρα σε μια τέτοια μειοψηφία. Αλίμονο, σε αυτόν που θα ψελλίσει-όχι θα φωνάξει- «δεν έχουμε δίκιο, βρε παιδιά». Αν τολμήσει κάτι τέτοιο, θα συκοφαντηθεί και θα διωχθεί σαν αντιδραστικός, φασίστας, πουλημένος. Αν αυτό δεν είναι ολοκληρωτισμός, τότε τι είναι;
Και πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους: όπως και το χρεοκοπημένο κομματικό/ πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει λύση, γιατί το ίδιο αποτελεί το πρόβλημα, έτσι και τα συνδικάτα, δεν μπορούν να δώσουν λύση ούτε στα συνδικαλιστικά, γιατί ακριβώς αποτελούν μέρος του προβλήματος.
Επίσης, χρειάζεται να σημειωθεί ότι ένας συνδικαλιστικός λόγος που καλλιεργεί την αντιπαράθεση και τη βία δεν πείθει την πλειοψηφία των εργαζομένων. Αλλά κι αν πείθει κάποιους, τους δημιουργεί την ψυχολογία της διαρκούς απειλής και, κατ’ επέκταση, της διαρκούς σύγκρουσης με τους «απέναντι».Ένας τέτοιος λόγος δεν είναι λόγος ελπίδας, αλλά λόγος απόγνωσης. Έτσι, το αδιέξοδο είναι βέβαιο. Και την ευθύνη για την κατάσταση αυτή, την έχουν τα κόμματα και τα συνδικάτα.
Εν κατακλείδι, επειδή και για τη χρεοκοπία του συνδικαλισμού ευθύνεται η κομματοκρατία, η λύση είναι μία: η αποκομματικοποίηση του κράτους, του συνδικαλισμού, της τοπικής αυτοδιοίκησης, της παιδείας, της ζωής μας. Το κόμμα χρειάζεται μόνο στην πολιτική και πουθενά αλλού.
*Ο Παύλος Μάραντος είναι σύμβουλος στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής
Όταν κάτω από το τσουνάμι της λαϊκής οργής θα σαρώνονται τα αφεντικά του, ΤΟΤΕ να δούμε τι θα λέει ο κ. ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ του Υπουργείου Παιδείας!
της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΦΑΤΟΥΡΟΥ
αιρετού εκπροσώπου στο ΠΥΣΔΕ Γ' Αθήνας
6974438720, agelikifatourou@gmil.com
αιρετού εκπροσώπου στο ΠΥΣΔΕ Γ' Αθήνας
6974438720, agelikifatourou@gmil.com
Από την εφημερίδα ΘΑΡΡΟΣ της Μεσσηνίας αλιεύσαμε το παρακάτω άρθρο το οποίο υπογράφει ο Παύλος Μαράντος, Σύμβουλος στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (Η νέα ονομασία του παιδαγωγικού Ινστιτούτου). Ο κ. Σύμβουλος στρέφεται εναντίον των συνδικάτων που "που δε θέλουν να καταλάβουν” και "με τις πρακτικές τους (καταχρηστικές απεργίες, καταλήψεις κτηρίων κ.τ.λ.) φαίνεται πως δεν έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης και συνεχίζουν να μάχονται για τα «κεκτημένα»”, δηλαδή για κατακτήσεις ενός και πάνω αιώνα που αποκτήθηκαν με θυσίες και αίμα πολλών γενεών.
Για τον κ. Σύμβουλο οι συνδικαλιστές είναι αμφίβολο αν διαθέτουν γνώση και υπευθυνότητα, καθώς " γνώση και υπευθυνότητα", για παράδειγμα, είχαν οι συνδικαλιστές της γερμανικής αεροπορικής εταιρείας «Λουφτχάνσα», οι οποίοι πριν από λίγα χρόνια δέχθηκαν "να μειωθούν οι αποδοχές τους και να εργαστούν περισσότερο για να σωθεί η εταιρεία” [και όσα άλλα αντίστοιχα παραδείγματα...]
Και ποιος είναι αλήθεια αυτός, θ' αναρωτηθεί κανείς, που ξιφουλκεί κατά του συνδικαλισμού, κατά της "κομματοκρατίας", ισχυριζόμενος θρασύτατα ότι εκφράζει την κοινωνία; Πρόκειται απλούστατα για έναν κομματικά διορισμένο, που ανάθεμα κι αν για πολλά χρόνια έχει μπει σε σχολική τάξη, αρκούμενος σε υποδείξεις από τη σιγουριά της θεσούλας του, κανακεύοντας τ' αφεντικά τού Υπ. Παιδείας και τις νεοταξίτικες αντιλήψεις που εκεί κυριαρχούν.
Δεν αξίζει ν' ασχοληθούμε άλλο με τον κύριο και τους ομοίους του. Θα υπενθυμίσουμε, όμως, σε όλους αυτούς, τους μεσαίους και κατώτερους υπηρέτες μιας εξουσίας που καταρρέει, μιας εξουσίας που υποδουλώνει το λαό και τη χώρα και τη μετατρέπει σε νέου τύπου προτεκτοράτο, πως όταν κάτω από το τσουνάμι της λαϊκής οργής και του παλλαϊκού ξεσηκωμού θα σαρώνονται τ' αφεντικά του, οι θέσεις διαφυγής θα είναι περιορισμένες...
Και τότε να δούμε τι θα λέει ο κ. σύμβουλος, και όσοι συναποτελούν το χαμηλό υπηρετικό συνάφι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου