ΚΡΙΣΙΜΗ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ... 

Πόσο καλό σκάκι ξέρει ο Σαμαράς;

Πριν περίπου έναν αιώνα ο Σοβιετικός ποιητής Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι, συγκρίνοντας το σκάκι με την ποίηση έλεγε ότι «η πιο εμπνευσμένη κίνηση δεν μπορεί να επαναληφθεί σε οποιαδήποτε κατάσταση στην επόμενη παρτίδα σου και μόνο το απροσδόκητό της νικά τον αντίπαλο».

Ο Αντώνης Σαμαράς, φίλος του σκάκι, προχωρεί στην χάραξη της στρατηγικής του από εδώ και πέρα, σε μια φάση που αγριεύει η κόντρα ΔΝΤ και Βερολίνου για τον τρόπο αντιμετώπισης του ελληνικού χρέους.

Συνηθισμένες κινήσεις δεν μπορεί να γίνουν και όπως πληροφορείται το Antinews, στο επιτελείο του συζητούνται προωθημένες ιδέες για το πώς η ελληνική κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την αναμέτρηση ΔΝΤ και Βερολίνου, ώστε να κερδίσει το μέγιστο δυνατόν.

Ο Πρωθυπουργός έχει, όπως είχαμε αποκαλύψει πρώτοι εδώ και καιρό, την στήριξη των ΗΠΑ και την διαβεβαίωση ότι η αμερικανική πλευρά θα βοηθήσει ώστε η Ελλάδα να βγει στις αγορές το 2014.

Μέχρι τότε όμως θα πρέπει η δικομματική κυβέρνηση να περάσει πολλά εμπόδια και πρέπει να κερδίσει τον βασικό αντίπαλό της που είναι πρωτίστως ο εαυτός της και μετά να δώσει μάχες με την τρόικα και στη συνέχεια με τον ΣΥΡΙΖΑ που απειλεί θεούς και δαίμονες και ονειρεύεται την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων.

Η επόμενη περίοδος είναι πολύ κρίσιμη σε όλα τα επίπεδα και δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως παίζονται πολλά για το μέλλον της χώρας, την πολιτική σταθερότητα και την βιωσιμότητα της κυβέρνησης.

Παρά την προ ημερών απόφαση των Αντ. Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, ώστε να υπάρξει καταλλαγή της οργής της κοινής γνώμης και να κατευνασθούν οι αντιδράσεις των βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όλα είναι ανοικτά.

Και αυτό, διότι το συγκεκριμένο θέμα, θα τεθεί στην τρόικα και θα αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Σε Μέγαρο Μαξίμου και Χαρ. Τρικούπη εμφανίζονται αισιόδοξοι, εκτιμώντας ότι η τρόικα δεν θα ρισκάρει την πολιτική σταθερότητα στη χώρα.

Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τι θα γίνει και δεν αποκλείεται να ανοίξει ο δρόμος για πολιτικές εξελίξεις, αν και ήδη συζητείται ότι η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός πρέπει να δει το θέμα των λανθασμένων προβλέψεων του ΔΝΤ, το οποίο προ ημερών και πάλι ανέφερε στην έκθεσή του ότι υπερεκτίμησε τις αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας και ως εκ τούτου δεν επιβεβαιώθηκαν οι προβλέψεις του.

Παράλληλα, η Αθήνα παρακολουθεί με ενδιαφέρον και την συζήτηση που έχει ανοίξει στην Ε.Ε. για να ηγηθεί της τρόικας ένας πολιτικός και όχι τεχνοκράτης, όπως είπε προχθές ο Ιταλός αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Αντόνιο Ταγιάνι.

Η ελληνική κυβέρνηση βλέπει την γερμανική πλευρά να εμμένει στην ανάγκη νέας οικονομικής βοήθειας το 2014, προεξοφλώντας ότι η Ελλάδα δεν θα βγει στις αγορές, αν και το κυβερνητικό αφήγημα έχει στον πυρήνα του την τελείως διαφορετική εκτίμηση, ευελπιστώντας και στην στήριξη των ΗΠΑ, όπως απέδειξε και το πρόσφατο υπερατλαντικό ταξίδι του Σαμαρά και η συνάντησή του με τον Ομπάμα στο Λευκό Οίκο.

Τα πάντα ξεκινούν από τη μνημειώδη αποτυχία του ελληνικού προγράμματος. Το πρότυπο της ακαριαίας δημοσιονομικής διόρθωσης χωρίς δραστική μέριμνα για την αναπτυξιακή λειτουργία του τραπεζικού συστήματος είχε ως αποτέλεσμα την παγίδευση πολιτών, επιχειρήσεων και τραπεζών σε μια καταστροφική δίνη που περιστρέφεται με αυξανόμενη ταχύτητα.

Η πρωτοφανής λιτότητα οδήγησε στην αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων καταδικάζοντας τράπεζες ήδη παγιδευμένες σε μη εξυπηρετούμενα κρατικά δάνεια να αδυνατούν να ανακυκλώσουν τον δανεισμό δημιουργώντας έτσι έναν βάλτο ύφεσης στον οποίο παγιδεύτηκαν πρώτα οι πελάτες τους και έπειτα οι ίδιες.

Εν τω μεταξύ η ταχύτητα λήψης αποφάσεων για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος που διαρκώς χειροτερεύει αποδεικνύεται μικρότερη από την ταχύτητα με την οποία το πρόβλημα χειροτερεύει.

Το ΔΝΤ ορθώς υποστηρίζει ότι η εφαρμογή μιας αποτυχημένης συνταγής δεν μπορεί πλέον να συνεχιστεί. Η γερμανική κυβέρνηση θα πρέπει να αποδεχθεί τη λύση που αρνήθηκε το 2010, δηλαδή την ευρεία αναδιάρθρωση πρώτα του ελληνικού χρέους και αργότερα (χωρίς αυτό να λέγεται προς το παρόν…) του χρέους άλλων κρατών.

Αλλά αν το πράξει, τότε υπογράφει το πολιτικό τέλος της προκαλώντας παράλληλα την αύξηση του ήδη υψηλού γερμανικού ευρωσκεπτικισμού. Μήπως οι Γερμανοί αποφασίσουν ότι είναι ασφαλέστερο γι’ αυτούς να οδηγήσουν την Αθήνα στην έξοδο ακόμη και αν έτσι διακινδυνεύουν τη διάλυση της ευρωζώνης; Μήπως, αντίθετα, θα προτιμήσουν να ρισκάρουν την αντίδραση των αγορών σε ένα ευρωδιαζύγιο με το ΔΝΤ αναλαμβάνοντας παράλληλα οι ίδιοι ολόκληρο το κόστος μιας ακόμη προσωρινής ελληνικής λύσης; Σαφής απάντηση δεν υπάρχει.

Εκείνο που εμφανώς υπάρχει είναι ότι οι ΗΠΑ, η Βρετανία αλλά και η Γαλλία αμέσως μετά τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές συνασπίστηκαν κατά της Γερμανίας με όχημα το ΔΝΤ απαιτώντας «οριστική λύση» για την Ευρώπη μέσω Ελλάδας.

Η «οριστική λύση» θα είναι είτε αναδιαρθρώσεις κρατικών χρεών (ξεκινώντας από το ελληνικό) και αποδοχή της κοπής χρήματος από την ΕΚΤ για τη στήριξη του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος είτε θεσμοθέτηση του ευρωομολόγου χρέους και της κοινής ευθύνης για ένα μεγάλο μέρος του συνολικού ευρωπαϊκού χρέους.

Ουσιαστικά το ΔΝΤ θέτει ευθέως στο Βερολίνο το δίλημμα αν επιθυμεί ή όχι το ευρώ. Πιέζει τη Γερμανία να αποφασίσει αν είναι διατεθειμένη να αναλάβει την ευθύνη ενός πραγματικού «ναι στο ευρώ».

Από την άλλη πλευρά η Γερμανία δεν είναι καθόλου προετοιμασμένη ούτε για αναδιαρθρώσεις ούτε για ευρωομόλογο. Ολα αυτά δείχνουν ότι η Αθήνα βρίσκεται στο μέσο μιας αντιπαράθεσης διεθνών δυνάμεων που τις επόμενες εβδομάδες οδηγείται σε μια νέα φάση κρισιμότητας. Και ο Αντ. Σαμαράς καλείται πλέον να αποδείξει πόσο καλός σκακιστής είναι και να επιβεβαιώσει αυτό που αναφέραμε στην αρχή σχετικά με τον Μαγιακόφσκι.

Μάρκος Αυρήλιος