ΠΟΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΥΜΕ;;;
Το τέλος του Μνημονίου και η Ελλάδα του μέλλοντος
Έχουμε γράψει επανειλημμένως – και αν δεν κάνω λάθος πρώτοι – για τα
σενάρια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης και της χώρας που εξυφαίνονται
σε πολιτικά και επιχειρηματικά γραφεία των Αθηνών. Δεν είναι άλλωστε
μυστικό , στους πολιτικούς κύκλους, ότι γνωστός μεγαλοεπιχειρηματίας που
ανέκαθεν θεωρούσε το κράτος τσιφλίκι του δηλώνει όπου πάει και όπου
σταθεί ότι “ο Τσίπρας είναι καλό παιδί και θα τον κάνω (sic) πρωθυπουργό“.
Αν η διαπλοκή δεν στηρίζει ακόμα σύσσωμη τον Τσίπρα είναι κατά την
γνώμη μου επειδή δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τυχόν επιστροφή σε
καθεστώς δραχμής
Το κύριο πρόβλημα αυτήν την στιγμή αποτελεί το ΠΑΣΟΚ με τις στενές
σχέσεις του με την κρατικοδίαιτη διαπλοκή. Εξ ού και η πρόσκληση για
αποστασία που απηύθυνε ο Τσίπρας στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Ακολουθούν
οι κινήσεις διαφόρων νεοδημοκρατών, όπως η Μπακογιάννη και κάποιοι
“καραμανλικοί”.
Η κίνηση της Μπακογιάννη να ζητήσει επιστροφή της ΔΗΜΑΡ στην
κυβέρνηση μόνο αθώα δεν ήταν, όπως είχαμε σημειώσει προ ημερών. Ο
Κουβέλης από την άλλη ξαφνικά φλερτάρει με τον Τσίπρα, ενώ πολλοί
πασόκοι βουλευτές ήδη διαπραγματεύονται με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τους
δίνει και συχωροχάρτια όπως οι Παπικοί στο Μεσαίωνα! Και από την άλλη
ορισμένοι καραμανλικοί επιμένουν να φλερτάρουν και να δίνουν πληροφορίες
στο ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα στο επιτελείο του Τσίπρα, αγνοώντας ότι ο
ίδιος ο Καραμανλής δεν θέλει να πλήξει τον Σαμαρά. Το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη
τελειώσει και η διαπλοκή ψάχνει ‘εναγωνίως ‘ένα νέο κεντροαριστερό σχήμα
για το αντικαταστήσει.
Φυσικά υπάρχει το μπάχαλο στην πέραν της ΝΔ δεξιά η οποία βρίσκεται
σε αναβρασμό μετά τις προφυλακίσεις στελεχών της Χρυσής Αυγής αλλά και
την αποτυχία του Καμένου να συγκρατήσει ενωμένο το κόμμα του. Παράλληλα
αρχίζει και διαφαίνεται ότι ούτε ο Τσίπρας θα μπορέσει να συγκρατήσει
μακροπρόθεσμα τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς οι διαφωνίες της αριστερής πτέρυγας με
την επίσημη πολιτική είναι πλέον ολοφάνερες.
Όλα αυτά – και τα άλλα που δεν αναφέρουμε λόγω χώρου – ένα πράγμα
αποδεικνύουν: ότι το πολιτικό σύστημα που κυριάρχησε από την
Μεταπολίτευση του 74 μέχρι το Μνημόνιο έχει πλέον ξεπεραστεί – αυτό
άλλωστε είναι ένα από τα αποτελέσματα της παρουσίας του ΔΝΤ σε μια χώρα:
η καταστροφή του πολιτικού συστήματος. Η πολιτική κατάρρευση
συνοδεύεται από μια βαθιά κοινωνική και πολιτιστική παρακμή και από μια
υποβάθμιση του γεωπολιτικού ρόλου της χώρας.
Η υπογραφή του Μνημονίου και η εγκαθίδρυση της Τρόικας εγκαινίασαν με
την οικονομική βία αυτό που λέμε «Νέα Μεταπολίτευση», η οποία
αναγκαστικά θα οδηγήσει σε νέους πολιτικούς σχηματισμούς.
Αυτό που ζούμε τώρα – και θα το ζούμε τουλάχιστον μέχρι τις Ευρωεκλογές – είναι το φινάλε του πολιτικού συστήματος που εγκαθίδρυσε η Μεταπολίτευση του 74. Η επόμενη παρτίδα θα είναι ασφαλώς, το στοίχημα της Νέας Μεταπολίτευσης, της Νέας Ελλάδας για την οποία μίλησε πρώτος ο Σαμαράς.
Όπως όμως έλεγε ο Μάρξ, τον οποίο φρονώ ότι πρέπει να μελετήσουν και
οι δεξιοί, οι παραγωγικές σχέσεις είναι αυτές που καθορίζουν και τις
πολιτικές. Δηλαδή η οικονομία καθορίζει την πολιτική.
Η ελληνική κρίση είναι κυρίως κρίση δομική, κρίση του οικονομικού και
κοινωνικού μοντέλου που εγκαθίδρυσε ο παπανδρεϊσμός και επιχείρησε να
αντιγράψει αποτυχημένα η ΝΔ των παρελθόντων ετών. Δεν μπορεί λοιπόν
κανείς να μιλά για την κρίση, αν δεν έχει να προτείνει και την διέξοδο.
Μια διέξοδος η οποία φυσικά δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με το
παρελθόν, ούτε με ημίμετρα. Γι αυτό κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ οι ΑΝΕΛ και η
ΧΑ είναι κατά την γνώμη μου καταδικασμένα. Απλούστατα επειδή
αντιπροσωπεύουν και εκφράζουν μόνο το παρελθόν, το παλιό, το οποίο
αναγκαστικά θα εκλείψει. Και επικρατούν προσωρινά επειδή πάντα το νέο
αργεί να γεννηθεί. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την υπάρχουσα ΝΔ. Μαζί
με το ΠΑΣΟΚ η πλειοψηφία του κομματικού μηχανισμού είναι κι αυτή
εκφραστής του παλιού – με εξαίρεση την ηγεσία της.
Έχουμε ξαναγράψει ότι το πραγματικό δίλημμα δεν είναι «Μνημόνιο –
Αντιμνημόνιο». Όχι μόνο επειδή σε λίγο το Μνημόνιο θα λήξει, αλλά και
επειδή δεν αρκεί πλέον να εξηγούμε και να αναλύουμε μόνο τι μας
συνέβη. Το πραγματικό δίλημμα είναι ποιος μπορεί να
αντιμετωπίσει την κρίση και να βγάλει την Ελλάδα από την οικονομική και
κοινωνική τραγωδία την οποία βιώνει. Με απλά λόγια, το δίλημμα
«Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο» δεν μπορεί να δώσει ελπίδα για το μέλλον,
μόνο να εξηγήσει το παρόν και το παρελθόν μπορεί.
Το πραγματικό δίλημμα, το κεντρικό ερώτημα από εδώ και πέρα, είναι τι
είδους χώρα θέλουμε και σε τι κοινωνία θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας.
Ποιά Ελλάδα θέλουμε; Όποιος δώσει την απάντηση θα κερδίσει και το μέλλον.
Ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας στο μέλλον;
Ποιο θα είναι το παραγωγικό μοντέλο;
Ποιες θα είναι οι σχέσεις παραγωγής;
Ποια θα είναι η μορφή και η έκταση του κράτους;
Ποια θα είναι η σχέση του πρωτογενούς τομέα προς τη μεταποίηση και τις υπηρεσίες;
Ποια θα είναι η οργάνωση των κατεξοχήν τομέων της Πολιτείας (Άμυνα, Ασφάλεια, Υγεία, Παιδεία);
Πως θα λειτουργούν οι θεσμοί;
Θα επεμβαίνει το κράτος στην οικονομία και πότε;
Πως θα γίνει η πνευματική και πολιτιστική αναγέννηση του Έθνους;
Ποια θα είναι η γεωπολιτική στρατηγική μας;
Και το κυριότερο: Πως μια χώρα με χρέος στο 170% του ΑΕΠ μπορεί να
ανακάμψει; Πως θα επιτευχθεί η πολυπόθητη ανάκαμψη σε μια χώρα με
διαρκώς συρρικνούμενη παραγωγική βάση, με τεράστια ανεργία και ένα
τραπεζικό σύστημα ανεξέλεγκτο από το κράτος;
Αυτά είναι τα πραγματικά ζητήματα που αφορούν το παρόν και το μέλλον
της Ελλάδας κι αυτά έρχονται σιγά – σιγά στο προσκήνιο της πολιτικής
αντιπαράθεσης.
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει επανειλημμένως διακηρύξει την πίστη του για τη
Νέα Μεταπολίτευση. Παρά τις όποιες διαφωνίες μας σε επιμέρους ζητήματα
μπορούμε επίσης να συμφωνήσουμε ότι η μέχρι τώρα τακτική του εξυπηρετεί
την στρατηγική για μια Νέα Ελλάδα. Από εδώ και πέρα όμως τα περιθώρια
στενεύουν.
Δυστυχώς δεν μπορούμε να βασιστούμε στο ΠΑΣΟΚ παλαιό και νέο. Το
έχουμε αντιληφθεί όλοι και το μόνο που κερδίζουμε είναι χρόνο, μέχρι να
γίνει η «ηρωική» έξοδος κάποιων ή όλων.
Δεν μπορούμε επίσης να βασιστούμε σε όλους αυτούς από τη ΝΔ, που
πάντοτε ασκούσαν προσωπική πολιτική, με μοναδικό στόχο την πολιτική τους
επιβίωση.
Ούτε βέβαια μπορούμε να βασιστούμε σε ένα επιχειρηματικό περιβάλλον
που είτε καταρρέει, είτε έχει βρει συμμάχους στην πλευρά των λαϊκιστών,
κάτι που και στο παρελθόν έχουμε αντιληφθεί, με όλες τις συνέπειες που
αυτό είχε για τους πολίτες και τη χώρα.
Μπορούμε όμως σίγουρα να βασιστούμε στους πολίτες. Σε αυτούς τους
Έλληνες που έδειξαν περίσσευμα κατανόησης για τις θυσίες που έχουν
υποστεί. Αρκεί μόνο μετά τις θυσίες να έρθει η «λύτρωση». Αρκεί να τους
δώσουμε ελπίδα.
Επειδή το σημαντικό είναι τι θα γίνει αύριο και όλοι αυτό περιμένουν.
Τα όρια αντοχής έχουν ξεπεραστεί ήδη, όπως επίσης και τα όρια υπομονής
και ανοχής για κάποια λάθη. Αν δεν θέλουμε να εγκλωβιστούμε στη ρητορική
της έλλειψης εναλλακτικής ρεαλιστικής πρότασης από τους λαϊκιστές, τότε
το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε εμείς τα λάθη μας και
να προτείνουμε εμείς τη δικής μας εναλλακτική ρεαλιστική πρόταση.
Βασίλης Ζήσης
