Η ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΟΝΟΜΑΤΙΖΕΙΣ...

Ο σκληρός πυρήνας του Έλληνα αντέχει, παρά τα Μνημόνια και την αγωνία της επιβίωσης

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Η ηγεσία της Αριστεράς και οι πνευματικά μπατιρημένοι  αυτόμολοι, που υποδύονται χρόνια τώρα την καθ’ ημάς «διανόηση», υφάρπαξαν μια σημαντική δύναμη, μια εξουσία. Την εξουσία να ονοματίζουν το «καλό» και το «κακό».

Η ενοχική Κεντροδεξιά, το πολιτικό προσωπικό της, οι καλλιτέχνες κι οι διανοούμενοι, που δεν προσκυνούσαν τα ιδεοληπτικά και ολοκληρωτικά ράκη των πάσης φύσεως «ιεχωβάδων» που πιστεύουν και στη βία, περνούσαν μέσα από την λογοκρισία και τις «επιτροπές κοινωνικών φρονημάτων», που έστησαν οι ψευτοπροοδευτικές κλίκες.

Το MEGA , η συγχωρεμένη «Ελευθεροτυπία», ο ΔΟΛ, και πλήθος μικρότερων εντύπων, η «Αυγή», τα γραφεία τύπου των αριστερών κομμάτων, εν πολλοίς και του ΠΑΣΟΚ, τα ίδια τα κόμματα και μια ψωραλέα στρατιά δημοσιογραφούντων, καθηγητάδων κι εν γένει ιντελιγκέντσηδων, που λέει κι ο Μίκης, ήταν κι ακόμη σ’ ένα βαθμό είναι μια διαρκής Ιερά Εξέταση. Μοιράζουν «πιστοποιητικά προοδευτικών φρονημάτων».

Μετά την τραγωδία του 1974, με την παλιά εθνικοφροσύνη πνιγμένη στο Πεντεμίλι της Κερύνειας, με τα σύμβολα του Έθνους λερωμένα από την προδοσία, ο απαράμιλλος ηρωισμός των εγκαταλειμμένων από τον Ιωαννίδη και την μεταπολιτευτική ηγεσία μαχητών του 1974, δεν ήταν αρκετός για να ανασχέσει την μηδενιστική πλημμυρίδα στο δημόσιο βίο.

Στα ΜΜΕ, στα Πανεπιστήμια, παντού όπου διαμορφώνεται ο δημόσιος λόγος έγινε μια μαζική έφοδος και υπερεκπροσωπήθηκαν απόψεις που εκφράζουν τα δέκατα του πυρετού, οι πιο απίθανες αποδομητικές απόψεις. Εφαρμόζοντας πιστά τον Γκράμσι και υπηρετώντας και την προσωπική τους ανέλιξη, βήμα – βήμα κατέλαβαν του Τομείς Ιστορίας και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, την εκδοτική παραγωγή, ώστε να ελέγξουν στην πηγή την διαμόρφωση των διδακτικών βιβλίων κι εν γένει την βιβλιογραφία και την αποτύπωση της Ιστορίας. Στόχος ο έλεγχος και ποδηγέτηση των συνειδήσεων, να σκοτώσουν επιτέλους τον μισητό Παπαρρηγόπουλο και το εθνικό φρόνημα που διαμόρφωσε η Παιδεία από ιδρύσεως του νέου Ελληνικού Κράτους, να αμφισβητήσουν τα γεγονότα, να καθαιρέσουν τους θρύλους και τους ήρωες της αγωνιστικής πορείας του Ελληνισμού μέσα στους αιώνες. Ο πολτός που θα παρήγαγαν θα ήταν πιο εύπλαστος και δεκτικός στον μηδενισμό, μια νεολαία έτοιμη για την απέραντη χωματερή του ροζ ή κόκκινου ολοκληρωτισμού. Έπρεπε να ξηλωθεί από τις ψυχές της νεολαίας το ηρωικό πρότυπο κι η αγέρωχη περηφάνια του Έλληνα, για να καταπιεί τον πολυπολιτισμό και κανά δυο εκατομμυρία λαθραίους μουσαφιραίους. Έπρεπε να καθαιρεθούν από τις καρδιές και τις συνειδήσεις τα Σύμβολα και οι Ήρωες που ενώνουν τους Έλληνες και θεμελιώνουν το φρόνημα. Γιατί τέτοιοι άνθρωποι, τέτοια νεολαία, δεν καίνε την Σημαία των αγώνων μας, δεν βανδαλίζουν τα αγάλματα των Ηρώων μας και των αληθινών πνευματικών ανθρώπων, δεν καίνε πανεπιστήμια, μαγαζιά κι ούτε γίνονται «χρήσιμοι ηλίθιοι» των ξένων ή θαμώνες σε καταλήψεις και πρόβατα του κάθε ημιμαθούς ηγετίσκου. Έπρεπε να δουλέψει δεκαετίες το σαράκι των αποδομητών, να απλωθούν σαν πνευματική χολέρα, για να φτάσουμε στην σημερινή παρακμή, με τα πανεπιστήμια χώρους εκφασισμού, πνευματικής αγκύλωσης και ανομίας και τα ΜΜΕ ή την «τέχνη» συχνά κήρυκες μισελληνισμού ή και προαγωγής ξένων συμφερόντων.

Μόλις δε κάποιος αντιδρά, ασκούν την αυθαίρετη εξουσία τους, μοιράζουν χαρακτηρισμούς για «φασίστες», «νεοναζί» κλπ. Όποιος δεν είναι σαν τα μούτρα τους, δέχεται αμέσως συκοφαντίες, ύβρεις, λοιδορίες ή απομόνωση. Δεν είναι παρά ένα είδος «ηθικής δολοφονίας».

Αυτοί και με αυτές τις νοοτροπίες στελέχωσαν, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, την μπαταρισμένη μεταπολιτευτική παράγκα. Και την Πατρίδα ξέσκισαν και τα κονόμησαν. Και το ωραίο είναι ότι το έκαναν συνήθως με έξοδα της Πατρίδας, του ίδιου του λαού. Εργοδοτήθηκαν στην Παιδεία, στα κρατικά ΜΜΕ, επιχορηγήθηκαν ως ΜΚΟ, σωματεία, ιδρύματα, έφτασαν στα έδρανα της Βουλής.

Ράγισε όμως η μόστρα τους. Ξέφτισαν εντελώς τα κουρέλια των ιδεών τους. Τόσα χρόνια είχαν την εξουσία να ονοματίζουν αυθαίρετα και ύπουλα το «καλό» και το «κακό» και τι παρήγαγαν; Την Ρεπούση, τον Βούτση, τον κανακάρη του και τους ομοίους τους.

Με αφορμή τον «αντιρατσιστικό» ξαναβγήκαν παγανιά, όπως για το Μακεδονικό, για τα Ίμια, για τους S-300, για τον Οτσαλάν, για το Σχέδιο Ανάν, πάντα ευθυγραμμισμένοι με τα συμφέροντα του τούρκικου επεκτατισμού και τον ξένο παράγοντα. Η πρώτη τους μεγάλη ήττα ήταν στο Σχέδιο Ανάν. Δεν τους πέρασε. Τζάμπα τα φράγκα των πρεσβειών κι ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος που τους εξευτέλισε. Η δεύτερη ήττα απόπειρας μαζικής ποδηγέτησης, ήταν στην εσωκομματική μάχη της ΝΔ τον Νοέμβριο του 2009. Ψώνισαν από σβέρκο. Αυτή, την τρίτη φορά, είναι πάλι ο Αντώνης Σαμαράς που το έκανε, αρνήθηκε νικηφόρα την αυθαίρετη και φασιστοειδή εξουσία τους να συκοφαντούν όποιον διαφωνεί με αυτούς.

Θα ‘ρθει λοιπόν ο νόμος, με τον οποίο ο Πρωθυπουργός θέλει να βελτιώσει την υφιστάμενη από το 1979 νομοθεσία κατά του ρατσισμού. Σε αυτήν περιλαμβάνεται η ποινικοποίηση της άρνησης των Γενοκτονιών του Ποντιακού Ελληνισμού, των αδελφών Αρμενίων από τους Τούρκους και των Εβραίων από τους Ναζί. Αναμένω την ψηφοφορία για να δω κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Να δω ποιος θα πάει για κατούρημα την ώρα της ψηφοφορίας, τι θα ψελλίζουν οι αποδομητές της αριστεράς και θα τους βλέπουν εκατομμύρια Μικρασιατών στην καταγωγή Ελλήνων. Να δω με τι μούτρα θα πάνε, μετά στις εκδηλώσεις Μνήμης, τι θα λένε στους «δεκάρικους» χαιρετισμούς για την 19^η Μαΐου και την 24^η Απριλίου. Τότε θα είναι πια η ώρα που εμείς όλοι, θα ονοματίσουμε το αληθινό καλό και το κακό, την ασέβεια, την αναίσχυντη υποκρισία και τους φορείς της.

Η αυθαίρετη εξουσία τους τελειώνει. Απέτυχαν. Οι ελληνικές λέξεις άντεξαν και κράτησαν το αληθινό νόημα τους. Ο σκληρός πυρήνας του Έλληνα αντέχει, παραμένει αλώβητος. Παρά τα Μνημόνια, την αγωνία της επιβίωσης. Γιατί η δανειακή σύμβαση και η κρίση μια μέρα θα έχουν τελειώσει. Η Ελλάδα όμως δεν τελειώνει….