Το πείραμα Τσίπρα, ήδη απέτυχε ...

      Διανύοντας την δεύτερη ημέρα μετά τις εκλογές, έχοντας ήδη διαβάσει το μήνυμα της κάλπης για αποτίναξη του μνημονιακού καθεστώτος, έχοντας επαναπροδιορίσει τον πολιτικό χάρτη, οι πολίτες της χώρας παρατηρούν την εκκίνηση της διολίσθησης και απομάκρυνσης από την λαϊκή εντολή του Αλέξη Τσίπρα.

   Όμως, αυτή η διολίσθηση δεν αποτελεί έκπληξη για όσους είχαν μελετήσει την πορεία του «αριστερού επαναστάτη του κολλεγίου», για όσους είχαν κρατήσει σημειώσεις για τις από καιρού εις καιρόν θέσεις του νεαρού Αλέξη που διέθετε πυγμή, αλλά και πολύ αγαστές σχέσεις και συγκλίνουσες απόψεις με την αλυτρωτική ανθελληνική πολιτική των Σκοπίων, με το εθνικιστικό «τουρκικό» κόμμα των Γκρίζων Λύκων της Θράκης (το οποίο πριμοδότησε πλουσιοπάροχα και εξόφθαλμα το ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές), με τις θέσεις περί παρελάσεων και απόδοσης τιμών στους προγόνους που σκοτώθηκαν για την δική μας ελευθερία, με την προσβλητική αντιμετώπιση της Ορθοδοξίας και του θρησκευτικού φρονήματος του μεγαλύτερου τμήματος των κατοίκων της χώρας... Μέσα στα πλαίσια του ανθρωπισμού, περιείχε και την αλλοίωση του εθνοτικού χαρακτήρα μέσω της υποστήριξης εισόδου λαθρομεταναστών από οποιοδήποτε σημείο της γης. Δεν ενδιέφερε τον Αλέξη εάν η Ελλάδα γινόταν χαβούζα ψυχών ή ένα τεράστιο στρατόπεδο στο οποίο ο ανθρωπισμός του θα δημιουργούσε νεκρούς λόγω της αυξημένης εγκληματικότητας. Όχι, ο Αλέξης είχε άλλες προτεραιότητες, άλλους στόχους, τους οποίους κάλυπτε μεθοδικά με σταθερά βήματα, και χρησιμοποιώντας το δίκαιο των πολιτών και το άδικο της πολιτείας, κατόρθωσε και έφτασε στα "μεγάλα σκαλιά", αγνοώντας πως ο ίλιγγος της (έστω και προσωρινής) εξουσίας μπορεί να τον γκρεμίσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο…

    Η «γούνα» του αντιμνημονιακού Αλέξη, είχε πολλά, λοιπόν, κατά της πατρίδας όπως την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι ιθαγενείς κάτοικοι της Ελλάδας. Και πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις, η ματαιοδοξία του νεαρού Αλέξη έσκασε σαν το σπυρί και μας έδειξε πως για μία ακόμη φορά τα λόγια (τα όμορφα) κατόρθωσαν να ξεγελάσουν ένα σημαντικότατο τμήμα του λαού. Όχι, η αποκαλυπτήρια κίνηση των πραγματικών διαθέσεων του νεαρού προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οι επιστολές ακύρωσης των υπογραφών που ζήτησε ο κ. Τσίπρας από τους κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλο. Δεν είναι η χρονοτριβή που δημιουργεί συζητώντας με κόμματα και αποκόμματα που περιέχουν όψιμους αριστερούς αντιμνημονιακούς. Δεν είναι το ασαφές που προτάσσει, σπαταλώντας υπερπολύτιμο χρόνο που πληρώνουν αδρά οι πολίτες της χώρας. 

Η «στροφή» του Αλέξη βρίσκεται :

Α. στην λογική που προτάσσει «βλέποντας» ικανούς μόνο στην αριστερά (άραγε έχω άδικο να πω ότι μου θυμίζει Μιχαλολιάκο;) και

Β. στην μικρή έστω πιθανότητα να συνεργαστεί με εκείνους που φέρουν την κύρια ευθύνη της εισόδου των μνημονίων στην Ελλάδα

       Ο κύριος Τσίπρας, λοιπόν, είναι προφανές πως έχει ήδη απομακρυνθεί από τις αντιμνημονιακές του θέσεις, αφού μίλησε για σταδιακή απομάκρυνση από το μνημόνιο. Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα ξεπέρασε ακόμη και τον κ. Βενιζέλο, όταν έγινε γνωστό από τον κ. Στρατούλη πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στοχεύσει στις τραπεζικές καταθέσεις (περίπου 165 δισ. ευρώ αυτή τη στιγμή) των Ελλήνων πολιτών (τις οποίες εγγυάται προφορικά), για να τις χρησιμοποιήσει ως κινητήρια αναπτυξιακή δύναμη για να μπορέσει η χώρα να ορθοποδήσει (μπροστά στον κόλαφο, ο κ. Στρατούλης αργότερα μίλησε για παρερμηνεία των δηλώσεών του, θυμίζοντάς μας εποχές κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που μετρούσαν αντιδράσεις των πολιτών μέσω "διαρροών" ή "παρερμηνειών δηλώσεων").

       Εάν, λοιπόν, ο κύριος Τσίπρας και η παρέα του σκόπευαν στα χρήματα των Ελλήνων πολιτών, στις καταθέσεις τους και στην μετατροπή της Ελλάδας σε ένα σύγχρονο σοβιέτ ή μία Αλβανία τύπου «Τσίπρα», θα έπρεπε να έχουν τη δύναμη ψυχής και να το καταθέσουν προεκλογικά στους Έλληνες πολίτες. Το ότι αυτή τους η πρόθεση αποκαλύφθηκε μετεκλογικά, καταδεικνύει πως το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ενεργεί εκ διαμέτρου αντίθετα από όσα προφορικά υπόσχεται. Άρα, δεν υπάρχει καμία διαφορά (στην πράξη) μεταξύ του κ. Τσίπρα και των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου.

       Σήμερα, με την ανάληψη της διερευνητικής εντολής σχηματισμού κυβέρνησης, ο κύριος Τσίπρας αυτο-υπονομεύθηκε, αυτό-καταργήθηκε και χωρίς πίεση αποκάλυψε πως αντιλαμβάνεται το χρέος του απέναντι σε όλους εκείνους που τον εμπιστεύθηκαν στις 6 Μαΐου. Πολύ σύντομα, εάν γίνουν εκλογές, θα διαπιστώσει πως «η γάτα μία φορά πίνει ξύδι». Πήρε το τριήμερο της εξουσίας και θα έχει κάτι να θυμάται στα αποτελέσματα των επόμενων εκλογών.

                                                                                                                                                                               Κωνσταντίνος