ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ ...

Η Ελλάδα να ζητήσει συνολική επανεξέταση του προγράμματος της Τρόικα

Για να έχουμε ελπίδες πρέπει να ξεφύγουμε από τη λογική της Τρόικα

Του Κώστα Ροδινού

Πολύ φοβούμαι ότι η Κυβέρνηση διατρέχει τον κίνδυνο, από πολύ νωρίς, να εγκλωβιστεί σε μια ατέρμονη και αδιέξοδη συζήτηση με την Τρόικα για το ..ύψος των μέτρων που καλείται να λάβει για να «κλείσει τις τρύπες», που δημιούργησε η προηγούμενη δέσμη μέτρων.

Δυστυχώς, η συζήτηση αυτή τείνει να αποκτήσει  περισσότερο …λογιστικό  και διαχειριστικό, παρά πολιτικό  ή οικονομικό χαρακτήρα. Και το χειρότερο, όχι μόνο δεν λύνει, αλλά  επιτείνει τα υπάρχοντα αδιέξοδα. Διαιωνίζει την κρίση και παρατείνει την ύφεση.

Έτσι, η Κυβέρνηση μπορεί να αναλώσει, πρώιμα, το πολιτικό της κεφάλαιο και την  όποια ορμή και ελπίδα έφεραν οι εκλογές, με αποτέλεσμα σύντομα να βρεθεί αντιμέτωπη με την κοινωνία η οποία προσώρας δείχνει αξιοθαύμαστη αντοχή και κατανόηση.

Κατά τη γνώμη μου, πρίν από κάθε συζήτηση για νέα μέτρα, κυρίως εισπρακτικού χαρακτήρα, πρέπει πειστικά να απαντηθεί το ερώτημα, αν τα μέτρα αυτά αντιμετωπίζουν ή επιδεινώνουν την κρίση.

Γιατί τι νόημα έχει η λήψη μέτρων τα οποία τροφοδοτούν την ύφεση; Γιατί μεγαλύτερη ύφεση σημαίνει συρρίκνωση του ΑΕΠ, λιγότερα έσοδα και μεγαλύτερη ανεργία. Άρα, πάλι το πρόγραμμα θα βρεθεί εκτός στόχων, άρα πάλι θα μας ζητάνε νέα μέτρα για να κλείσουμε τις …νέες τρύπες.

Επομένως, κάθε μέτρο που προτείνουν οι φωστήρες της Τρόϊκα, πρέπει να συνοδεύεται και από αξιολόγηση των επιπτώσεων που το μέτρο αυτό θα έχει στην ύφεση και την ανεργία.

Άλλωστε ήταν μόνιμο και διαρκές αίτημα του κ.Σαμαρά να μπεί ένα τέλος στα υφεσιακά μέτρα.

 Ο δεύτερος κίνδυνος είναι η πρόωρη διάψευση των προσδοκιών που καλλιεργήθηκαν προεκλογικά. Προφανώς, κανένας δεν περιμένει μέσα σ’ ένα μήνα ή δυό μήνες να λυθούν προβλήματα δεκαετιών.

Όμως, δεν πρέπει να παγιωθεί  η πεποίθηση του κόσμου ότι «όλοι ίδιοι είναι».

Να μην επιβεβαιωθεί, για μια ακόμα φορά, ότι οι προεκλογικές υποσχέσεις είναι μετεκλογικές απογοητεύσεις. Γιατί κάτι τέτοιο θα επιτείνει το έλλειμμα αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου.

Αυτό σημαίνει ότι επείγει να αναληφθούν κυβερνητικές πρωτοβουλίες ουσίας και όχι επικοινωνιακές πομφόλυγες,  που θα δείξουν στους πολίτες ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο.

Τέλος, επειδή  οι εκθέσεις της Τρόικα (οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, έχουν πέσει όλες έξω) αποτελούν αφορμή, αλλά και μέσο για να ασκούνται πιέσεις στη χώρα μας, η Ελλάδα πρέπει να εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο να ζητήσει την συνολική αξιολόγηση και επανεξέταση του προγράμματος της Τρόϊκα από επιτροπή ειδικών, η αξιοπιστία και το κύρος της οποίας θα είναι υπεράνω πάσης αμφιβολίας.

Όπως έχω γράψει και άλλες φορές, θα ήταν χρήσιμο η ελληνική κυβέρνηση να ζητήσει από  μια «επιτροπή σοφών», να αναλάβει την ευθύνη, εντός τριών μηνών, αφού αξιολογήσει ότι έγινε μέχρι τώρα, να προτείνει ένα ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο διάσωσης της χώρας.

Σχέδιο  το οποίο θα δεσμευθούμε να τηρήσουμε απαρέγκλιτα.

Οι πρώην Πρόεδροι της Κομισιόν Ντελόρ και Πρόντι, διαθέτουν το κύρος, την εμπειρία και την έξωθεν καλή μαρτυρία, για να  ηγηθούν μιας τέτοιας αποστολής.

Μια  τέτοια πρωτοβουλία, η οποία καθίσταται επίκαιρη περισσότερο παρά ποτέ, με δεδομένη την επέκταση της κρίσης σε Ισπανία και Ιταλία, διαθέτει τα εξής πλεονεκτήματα:

-απεμπλέκει την ελληνική οικονομία από τη λογιστική διαχείριση της Τρόικα.

-αναδεικνύει τα αδιέξοδα της μέχρι τώρα εφαρμοσθείσας πολιτικής

-επανατοποθετεί το πρόγραμμα σε ρεαλιστικές βάσεις.

-ενισχύει την αξιοπιστία της χώρας.

-δημιουργεί την αίσθηση μια νέας αρχής, που δικαιούται μιας ευκαιρίας.

-τέλος, το «ελληνικό πρόβλημα» αντιμετωπίζεται πλέον με πολιτικούς και όχι λογιστικούς όρους.

Και αν ακόμα η ΕΕ  επιμείνει στο πρόγραμμα της Τρόικα, η ύπαρξη μια δεύτερης και αξιόπιστης πρότασης, θα αποτελέσει ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της Ελλάδος.