Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Ανάπτυξη θα υπάρξει μόνο με δικά μας λεφτά!

Μέρα την μέρα το παιχνίδι χάνεται. Μέρα την μέρα αυτοί που επενδύουν στην αδράνεια, την στασιμότητα και εντέλει στην χρεοκοπία της χώρας φαίνεται να κερδίζουν το παιχνίδι.

Δεν είναι  θέμα εξωτερικού χρέους. Βαρέθηκα να το γράφω. Τι σημασία έχει αν αυτό είναι 400, 800 ή 1500 δις από την στιγμή που πλέον δεν πληρώνεις ούτε τόκους ούτε χρεολύσια; Είναι πια θέμα ΑΕΠ που διαρκώς συρρικνώνεται. Είναι που η πίτα μικραίνει και όσο αυτό συμβαίνει, οι άλλοτε μεγάλες ανισότητες στο μοίρασμά της, μετατρέπονται σε κραυγαλέες και επικίνδυνες αδικίες. Η αλήθεια αγαπητοί μου είναι πικρή: κανένας τοκογλύφος δεν μας τα παίρνει, ούτε και μας τα πήρε ποτέ. Δεν έχουμε πληρώσει δεκάρα τσακιστή ποτέ για τόκους ή χρεολύσια. Πάντα με νέα δανεικά αναχρηματοδοτούσαμε τα παλιά μας δάνεια, τα τελευταία 40 χρόνια! Και όχι μονάχα αυτό αλλά είχαμε και έχουμε ακόμη και καθαρές εισροές τεράστιων κεφαλαίων στην χώρα (πακέτα Ντελόρ, ΕΣΠΑ, ΜΟΠ, αγροτικές ενισχύσεις, ταμεία συνοχής, ταμεία αλληλοβοήθειας, καπ).

Και τώρα φυσικά, δεν πληρώνουμε ούτε σεντ για τόκους και χρεολύσια. Η πικρή αλήθεια είναι πως ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να βγάλουμε από την δουλειά μας τουλάχιστον τα πρωτογενή μας έξοδα! Και μιλάμε χωρίς ντροπή για τοκογλύφους. Και λέμε ότι έχουμε πληρώσει δύο και τρεις φορές το κεφάλαιο που έχουμε δανειστεί, όταν ποτέ δεν δώσαμε μία από δικά μας λεφτά για την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων. Αυτά γίνονται εμφανή αν δει κανείς τους πίνακες του χρέους σε δις ευρώ και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ (Διάγραμμα 2 και 1).

Η σχεδόν ευθεία ανοδική γραμμή του χρέους στο διάγραμμα 2 δείχνει ότι ποτέ δεν καταφέραμε να το μειώσουμε σε απόλυτες τιμές. Το διάγραμμα 1 δείχνει αντίθετα πως είχαμε καταφέρει μια σταθεροποίηση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ τις χρονιές που είχαμε ανάπτυξη. Αυτό σημαίνει χοντρικά, ότι παρά την ανάπτυξη (αύξηση του ΑΕΠ) ακόμη και εκείνες τις χρονιές, είχαμε αυξημένο δανεισμό (ΧΡΕΟΣ) ώστε ο λόγος ΧΡΕΟΣ / ΑΕΠ να παραμένει σχεδόν σταθερός. Στο διάγραμμα 4 φαίνεται η πορεία των τόκων, τοκοχρεολυσίων και πρωτογενούς ισοζυγίου. Είναι φανερό ότι ακόμη και τις λίγες χρονιές που είχαμε πρωτογενή πλεονάσματα, δεν τα χρησιμοποιήσαμε για την μείωση του δημόσιου χρέους (σχεδόν σταθερά τοκοχρεολύσια) αλλά μάλλον για κοινωνικές παροχές! Φαίνεται ακόμη πως σε καμία περίπτωση τα πρωτογενή μας πλεονάσματα δεν έφτασαν να καλύψουν παραπάνω από το μισό των ετήσιων τόκων! Συνεπώς, συνεχώς και αδιαλείπτως υπήρχε ανάγκη καινούριου δανεισμού για την πληρωμή ακόμη και των τόκων του εξωτερικού μας χρέους.

Δεδομένου πως η ίδια εικόνα εμφανίζεται και για την περίοδο από το 1981 έως το 1988, με αύξηση του εξωτερικού χρέους (σχεδόν διπλασιάστηκε), δεν βλέπω να μας έχουν πιει καθόλου το αίμα οι ξένοι δανειστές και «τοκογλύφοι», αντίθετα πιστεύω πως τα δανεικά και τα χαρισμένα κεφάλαια τα έχουν φάει αυτούσια, οι ημέτεροι μεγαλοκαρχαρίες και διαπλεκόμενοι «επιχειρηματίες» της κρατικής φακής, σε αγαστή σύμπνοια με κάποιους από το πολιτικό προσωπικό και με την «βοήθεια» πολλών (πάρα πολλών!!!) μικρολαμογιών, μικρογλειφτών, μικροκομπιναδόρων, μιζαδόρων, ανώτερων μανδαρίνων, κλπ. Πιστεύω λοιπόν, πως σωτηρία δεν μπορεί να υπάρξει για την χώρα, αν δεν αποκαλυφθούν και τιμωρηθούν όλοι αυτοί οι κλέφτες του δημοσίου χρήματος και αν δεν δημευτούν τα κλεμμένα υπέρ του κράτους και των αδυνάτων.

Και επειδή τα λόγια πρέπει να τελειώσουν κάποτε σε αυτή την χώρα, ο δρόμος της σωτηρίας εκτός του προαπαιτούμενου που ανέφερα παραπάνω, περνάει μέσα από μαζικές απολύσεις όλων όσων μπήκαν στο δημόσιο από το παράθυρο (ίσως 200.000), επιλεκτικές μειώσεις υψηλών μισθών  στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, κατάργηση των ΕΦΑΠΑΞ, κατάργηση των διπλών – τριπλών συντάξεων, εξορθολογισμό του ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ με ανάλογη μείωση των επικουρικών και των κυρίων συντάξεων (για το ποσόν άνω των 800 ευρώ), περιορισμός των πρωτογενών δαπανών του Δημοσίου κατά 30-50%. Δηλαδή το δημόσιο και οι δαπάνες του να πάνε στο μισό και τα χρήματα που θα εξοικονομούνται έτσι, να πηγαίνουν στο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων, στην αποπληρωμή των κρατικών χρεών και στην προστασία όλων των αδυνάτων (περιλαμβανομένων των νέων ανέργων που θα δημιουργηθούν). Το πρόγραμμα πρέπει να περιλαμβάνει πρόνοιες ώστε να γίνει ελκυστικότερη η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα. Μονάχα όταν αρχίσουν να παραιτούνται ΔΥ για να δουλέψουν στον ΙΤ, μονάχα τότε θα έχουμε ελπίδα ανάκαμψης. Επειδή νέος πλούτος μονάχα από τον ΙΤ μπορεί να παραχθεί. Φυσικά,  εντελώς επικουρικά θα μπορούσαν να βοηθήσουν επιλεκτικές κρατικοποιήσεις και παραχωρήσεις σχολάζουσας δημόσιας περιουσίας για άμεσες επενδύσεις. Και φυσικά, η καινούρια επιχειρηματικότητα θα πρέπει να στηριχθεί με νέο σταθερό φορολογικό νόμο, αξιοκρατία παντού, πάταξη της γραφειοκρατίας, μείωση της φορολογίας και του ΦΠΑ, ενθάρρυνση της εξωστρέφειας.

Εκείνο που  είναι απαραίτητο όμως,  είναι τα κεφάλαια. Κανείς δεν πρόκειται να μας τα δώσει, μην ονειρευόμαστε. Από δικά μας λεφτά θα τα βρούμε. Είτε μέσα στο ευρώ και με έξωθεν βοήθειες όσον αφορά το χρέος και τις καθαρές εισροές (ΚΑΠ, ΕΣΠΑ, κλπ) είτε εκτός ευρώ με εθνικό νόμισμα και τα εργαλεία που αυτό προσφέρει, θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να σπάσουν αυγά και να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας. Αλλιώς δεν βγαίνει. Όποιος λέει το αντίθετο ή ψεύδεται ή σκοπεύει να πληρώνει τους ΔΥ με δραχμές – κουρελόχαρτα. Με ευρώ πάντως ή «καλοστεκούμενη» δραχμή, αποκλείεται να πληρώσει αυτόν τον διογκωμένο ΔΤ!

Αν δεν δράσουμε προς τέτοιες κατευθύνσεις, αν μείνουμε αδρανείς και αν φοβηθούμε, σε λίγα χρόνια (ένα ή δύο), ακόμη και αν μας κουρέψουν όλο το εξωτερικό χρέος, θα εκραγούμε ως κοινωνία και θα καταστραφούμε ως οικονομία, λόγω του ότι η φοροδοτική ικανότητα της μεσαίας τάξης ολοένα και θα φθίνει. Με οδυνηρές συνέπειες για το Έθνος των Ελλήνων.

Akenaton

Πηγή των διαγραμμάτων: http://www.levyinstitute.org/pubs/sr_01_12GR.pdf

«Η χρηματοπιστωτική κατάσταση του δημόσιου τομέα της Ελλάδας: Είναι βιώσιμη;»

Γ. Αργείτη και Μ. Νικολαΐδη, ΙΝΕ, Αθήνα, Αύγουστος 2011.