ΣΤΑ ΣΚΑΡΙΑ (;) ΤΟ ΝΕΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΛΑΪΚΟ ΚΟΜΜΑ

Για μια νέα Δεξιά, αλλά και για ένα νέο Κέντρο: για ένα Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα

Προϋποθέσεις προβληματισμού: προ πάσης εργασίας πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα, αν ένας ενδεχόμενος νέος πολιτικός σχηματισμός θα αξιώνει να αναδομήσει την Ελλάδα εκθεμελιώνοντας αποφασιστικά την κομματοκρατία, ή αν θα επαγγέλεται την καλύτερη δυνατή πολιτική διαχείριση των πραγμάτων δια της κομματοκρατίας. Η κομματοκρατία δεν είναι ένα σύνθημα, αλλά μια απτή πραγματικότητα: είναι (α) το γεγονός ότι συνταγματικά αλλά και πρακτικά όλες οι εξουσίες της χώρας συσσωρεύονται σχεδόν αποκλειστικά στους κομματικούς μηχανισμούς (π.χ. ο διορισμός της κεφαλής της δικαστικής εξουσίας, η ταύτιση κράτους και κόμματος, νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας κλπ.) και (β) το γεγονός ότι για να φέρει ο πολίτης εις πέρας οποιαδήποτε σχέση του με το κράτος εξωθείται στην διαπλοκή με τους κομματικούς μηχανισμούς, «πλην Ηρώων». Αν μιλάμε για νέο κόμμα χωρίς να τασσόμαστε έμπρακτα, και όχι ως ευχολόγιο, με την εκθεμελίωση της κομματοκρατίας, απλώς χάνουμε τον χρόνο μας – διότι «η ύπαρξη των σημερινών κομμάτων όπως τα γνωρίζουμε είναι συνυφασμένη με ένα παχύ πλέγμα συμφερόντων και σχέσεων εξάρτησης και διαπλοκής (ανίερες συμμαχίες – δεσμεύσεις και αντίδωρα) που καθιστούν ανέφικτη την ριζοσπαστική και καινοτόμο μετεξέλιξή τους». Θα αντιτείνει κανείς, «καλά, με κόμμα θα την πολεμήσεις την κομματοκρατία;» – μέχρι να προκύψει κάποια πληρέστερη πρόταση, ναί!

Η συζήτηση δεν έχει ανοίξει τώρα, αλλά εδώ και πολύ καιρό. Για την συνέχεια του νήματος της σκέψης παραπέμπουμε στην εκτίμησή μας ότι «το ζητούμενο είναι η τρίτη παράταξη, η οποία θα πρέπει να είναι εν τοις πράγμασιν -και όχι στις προθέσεις ή στις επαγγελίες- φιλευρωπαϊκή και ταυτόχρονα αντικαθεστωτική/ριζοσπαστική, ανατρέποντας την τρέχουσα νεώτατη πολιτική γεωγραφία». Καταστήσαμε σαφές ότι «πολλά θα κρινόντουσαν από τα πρόσωπα και από το πόσο συγκεκριμένος θα ήταν ο λόγος ενός νέου κόμματος. Θα μίλαγε για «αξιοκρατία», για «πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής» έτσι γενικά, όπως όλοι σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης; Ή θα υπεδείκνυε τους συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους θα πραγματοποιούνταν τα προηγούμενα, περιγράφοντας το ποια ακριβώς αυγά θα σπάσει και πώς;». Διότι και οι συνθήκες έχουν αλλάξει: πλέον ο διαχωρισμός της κοινωνίας δεν είναι «ταξικός», αλλά ανάμεσα στους «κερδισμένους της μεταπολίτευσης» και τους «χαμένους της μεταπολίτευσης». Η Νέα Μεταπολίτευση δεν μπορεί παρά να έχει δύο σκέλη: αφ’ ενός σημαίνει  έναν φορέα (α) προγραμματικό (β) ριζοσπαστικό (γ) φιλοευρωπαϊκό (δ) πατριωτικό (ε) κοινωνικό και αφ’ ετέρου προϋποθέτει Δίκες για Δικαιοσύνη, μιαν «ελληνική Νυρεμβέργη».

Τί γίνεται όμως με την σχέση «Δεξιάς», «Κέντρου» και «Κεντροδεξιάς»;

Η κυριαρχία των όρων «Κεντροδεξιά» και «Κεντροαριστερά» δημιουργεί μια περίεργη εννοιολογική κατάσταση, αφού οι παραδοσιακοί πυλώνες της πολιτικής γεωγραφίας (Δεξιά, Αριστερά, άντε και Κέντρο) εξαφανίζονται, εκλείπουν, και μένουν όρθιες μόνο οι «ενδιάμεσες καταστάσεις», το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Όταν ακούω τη σύνθετη λέξη «κεντροδεξιός», πάντα φαντάζομαι κάτι σαν μυθολογικό τέρας: μισός Κεντρώος και μισός Δεξιός. Όμως, το ετοιμαζόμενο εγχείρημα οφείλει να αποκαλύπτει με παρρησία τον Δεξιό πολιτικό πυλώνα και την ιδεολογία του, αλλά και να αντλεί από τον χώρο του «χαμένου κέντρου» (ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το ερμαφρόδιτο ιδεολόγημα του «μεσαίου χώρου») : τον χώρο της άλλοτε αδιαπραγμάτευτης πατριωτικής ανιδιοτέλειας, τον χώρο της συνάντησης σε εκείνα στα οποία όλοι πιστεύουν και όχι της συναίνεσης σε αυτά στα οποία δεν πιστεύει τελικά κανένας. Όχι «Κεντροδεξιά», όχι αμαλγάματα, όχι λίγο από Δεξιά και λίγο από Κέντρο: και Δεξιά και Κέντρο, μαζί, δίπλα και ταυτόχρονα, σύντροφοι εν όπλοις, πλήρης Δεξιά και πλήρες Κέντρο, καθ’ υποστατικήν ένωσιν, ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως. Έτσι κατανοώ και τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό» του Σαμαρά, που δεν τον έχουμε δει ακόμα: δεν είναι «λίγο από φιλελευθερισμός» και «λίγο από κοινωνική δικαιοσύνη»: είναι και τα δύο, εν ταυτώ. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για πολιτικό μόχθο ενωτικό του ελληνικού λαού…

Και ένα… σημείο των καιρών:

Συνήθως, η Δεξιά προτάσσει ως πρώτη προτεραιότητα «το συμφέρον του έθνους, της πατρίδας» (χωρίς αυτό να σημαίνει πως αγνοεί την κοινωνική δικαιοσύνη) ενώ η Αριστερά «την κοινωνική δικαιοσύνη, την προστασία των αδικημένων» (χωρίς αυτό να σημαίνει πως αγνοεί το συμφέρον της πατρίδας). Στην προκειμένη όμως περίπτωση, την Ελλάδα των Μνημονίων, ένα από τα μεγαλύτερα διακυβεύματα για το έθνος είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, μια κοινωνική δικαιοσύνη που έχει εξαφανιστεί στις χαράδρες της μεταβάσεως από την Ελλάδα του Αντρέα στην Ελλάδα των πλεονασμάτων και λόγω της αντεπίθεσης της εγχωρίου φεουδαρχίας, η οποία παραπέμπει τις δικές της υποχρεώσεις στον απλό πολίτη, κι όσο αυτός αντέξει. Ως εκ τούτων, σήμερα «το συμφέρον του έθνους, της πατρίδας» είναι «η κοινωνική δικαιοσύνη, η προστασία των αδικημένων».

Και μια που έχει αρχίσει η ονοματολογία και οι εκούσιες διαρροές, ας βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου:

Το όνομα ενός κόμματος είναι ο «λόγος» του, το πολιτικό στίγμα του και ο αυτοπροσδιορισμός του. Δεν νοείται να υποτάσσεται ολοκληρωτικά στην επικοινωνιακή λογική και στην λογική των εντυπώσεων, οφείλει να αντανακλά και την πραγματική πολιτική. Τί θέλει να δείξει ο ηγεμονεύων στον πολιτικό χώρο δεξιώτερα του κέντρου αρχηγός; Πως το επερχόμενο κόμμα του (α) θα έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό, (β) πως προέρχεται από την ιστορική και ιδεολογική Δεξιά χωρίς περιστροφές και άλλοθι, (γ) πως αφορά τον λαό, τον κάθε Έλληνα πολίτη, και όχι μιαν ολιγαρχία.

Επίσης, μετά από όλην την παρδαλή ευφημιστική μετωνυμία της Μεταπολίτευσης, ένα κόμμα οφείλει να αυτοαποκαλείται, ντόμπρα, κόμμα. Ούτε «Κίνημα» όπως το… Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό, ούτε «Συνασπισμός» όπως η δήθεν ενωμένη Αριστερά, ούτε «Συναγερμός» όπως του Καρατζαφέρη, ούτε βέβαια… «Άρμα». Ένας κομματικός φορέας είναι ένας κομματικός φορέας, ένα κόμμα, επιτέλους! Δείτε τί ωραία που αυτοπροσδιορίζεται το βρεττανικό συντηρητικό κόμμα: The Conservative Party!

Ποια ονομασία (α) ευθυγραμμίζεται έμπρακτα με την Ενωμένη Ευρώπη, όχι απλώς δια της αναφοράς της λέξης «ευρωπαϊκό» αλλά βαθύτερα και ευρύτερα; (β) Αντλεί από τις πηγές της εγχωρίου Δεξιάς (όχι οποιασδήποτε Δεξιάς του παρελθόντος: στην πηγή!), και μάλιστα απενοχοποιώντας όσα ενοχικά απεμπόλησε η Δεξιά παράταξη παριστάνοντας την «βενιζελική»; Παραπέμπει σε παραταξιακή «βάση» αντίρρησης και αντίστασης στον μεταπρατισμό και στον μιμητισμό, ακόμα και αν οι ηγέτες της τότε Δεξιάς ήταν μεταπράτες; (γ) Δηλώνει την ταύτιση με τον λαό και όχι με μειοψηφίες και ολιγαρχίες; Προτάσσει τις συντηρητικές αξίες του ελληνικού λαού έναντι ενός ελιτιστικού φιλελευθερισμού;

Μα, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.

Ομώνυμο του πανευρωπαϊκού συνασπισμού των κεντροδεξιών και χριστιανοδημοκρατικών δυνάμεων, έμπρακτη ευθυγράμμιση με την πραγματικότητα της Ενωμένης Ευρώπης.

Ομώνυμο των πηγών της ιστορικής Δεξιάς, του Λαϊκού Κόμματος.

Ομώνυμο του προτάγματος του λαϊκού συμφέροντος, όχι της λαϊκιστικής του παραχάραξης.

«Πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων»: ιδού τα σύμβολα, ιδού και το πήδημα.

Τέλος, να σημειώσω ότι οποιαδήποτε συζήτηση για την «νέα κεντροδεξιά» δεν έχει απολύτως κανένα νόημα όσο οι αναφερόμενοι στις διάφορες «λίστες» αλλά και οι αυτονόητα ύποπτοι εκτός λιστών παραμένουν φορολογικά ανενόχλητοι, όσο το μόνο «νόμισμα» στην στελεχιακή αγορά της κεντροδεξιάς είναι τα ψηφαλάκια στη σχολή, στο συνδικάτο ή στον νομό και όσο η οποιαδήποτε ζύμωση δεν προτάσσει αντι-φεουδαρχικά χαρακτηριστικά, ήτοι την άρση της κομματοκρατίας. Δε θέλουμε λόγια για να παραμυθιαστούμε, θέλουμε πράξη για να συντονιστούμε…

Σωτήρης Μητραλέξης