ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ;

Το Μεγάλο Πουθενά

Η Δημοκρατία είναι σαν το σεξ. Ένας είναι μοναρχία, δύο είναι στείρος δικομματισμός. Από τρεις και πάνω δικαιώνεται ο λαός.

Οπότε μην παραπονείστε με την τρικομματική συγκυβέρνηση. Βρισκόμαστε σε πορεία δικαίωσης.

Φοβούμαι όμως ότι θα είναι μια δικαίωση σαν τις soft  αισθησιακές ταινίες που βάζουν αργά το βράδυ μερικά σοβαροφανή κανάλια. Δεν μπαίνουν ποτέ στο ψητό. Εκεί που πας να φτιαχτείς, αλλάζει το πλάνο και σ΄ αφήνουν στα κρύα του λουτρού. Όλο μεγάλες υποσχέσεις είναι.

Κτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, αλλά δεν σπάει. Ούτε ο τοίχος. Αυτό λέγεται αδιέξοδο.

Ούτε τον Γιωργάκη δεν μπορούν να στείλουν στο Ειδικό Δικαστήριο. Μόνο κάτι ψιλικατζήδες βλέπουμε να μπαίνουν στην φυλακή, σαν τον Άκη και τον Λουα – Λουα. Τα μεγαθήρια απολαμβάνουν την κατάσταση από τα σαλέ που έχουν κτίσει κοντά στα λεφτά τους.

Πολλοί ρίχνουν την ευθύνη για την κατάσταση αυτή στη κυβέρνηση Σαμαρά.  Επειδή δεν υλοποίησε όσα μεγαλεπήβολα και τρανταχτά υποσχέθηκε στο εκλογικό σώμα προεκλογικά. Λες και περίμενε κανείς ότι οι «νταβατζήδες» θα κλειστούν στη φυλακή και η διαπλοκή θα εξαλειφθεί διά προεδρικού διατάγματος. Δεν μπορείς όμως να καταργήσεις αυτό που δεν υπήρξε ποτέ. Η «διαπλοκή» ήταν τελικά μόνο μια λέξη που εφεύρε ο Μητσοτάκης για να παγιδεύσει το πολιτικό σύστημα. Γιατί δεν υπάρχει «διαπλεκόμενος» επιχειρηματίας, εξ΄ ορισμού. Αυτό που υπάρχει είναι μόνον διεφθαρμένοι πολιτικοί.

Αλλά ποιος νοιάζεται πια για τους διεφθαρμένους πολιτικούς; Εδώ μιλάμε πλέον για μια βαθύτατη κρίση που διατρέχει οριζόντια και κάθετα το δημόσιο βίο. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί την  υπέρβασή της; Ποιο από τα υπάρχοντα κόμματα μπορεί να αναλάβει τις μάχες εκ του συστάδην που απαιτούνται σε κάθε τομέα του δημόσιου βίου για την «κάθαρση» και τη «διαφάνεια»;

Πως μπορείς να καταπολεμήσεις κάτι στο οποίο πιστεύουν όλοι;

Δεν με ενοχλεί λοιπόν που κάποιοι παλιοί φίλοι εγκατέλειψαν το «κυνήγι μαγισσών», άραξαν σε γραφεία πέριξ της Πλατείας Συντάγματος και παίζουν παιχνιδάκια  με ξεδοντιασμένους νταβατζήδες

Αδιαφορώ τελείως για τα χοντρά παιχνίδια των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων που διεκδικούν τα ασημικά των αποκρατικοποιήσεων, το ενεργειακό Ελντοράντο , τον κρατικό τζόγο και τα λιμάνια.

Δεν ασχολούμαι με τον πόλεμο των τραπεζών και των καρτέλ, τα αλισβερίσια με τους ημετέρους, τον Κορυδαλλό που ανταγωνίζεται την Μύκονο και το Εργατικό Δίκαιο που έγινε Εργοδοτικό Δίκαιο.

Δεν με ενδιαφέρουν καν οι υπάλληλοι των πολυεθνικών που παριστάνουν τους κρατικούς λειτουργούς, οι γιοι των πρώην υπουργών και βαρώνων που «συμβουλεύουν» τους νεότερους πως θα βάλουν τον χέρι στο μέλι, οι γυναίκες υπουργών που παριστάνουν τις business-woman και οι αποτυχημένοι βουλευτές που αναλαμβάνουν να εκποιήσουν τις ΔΕΚΟ.

Με αφήνουν, τέλος, παγερά αδιάφορο τα προβλήματα του Βενιζέλου και του κυρ Φώτη οι καυγάδες στη διαλυμένη ΝΔ, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός.

Αλλά όπως δεν θα σταματήσω να λέω και να γράφω κάθε χρόνο τέτοια μέρα είναι αυτή η σύγχυση που με ενοχλεί. Αυτή η έλλειψη παιδείας, πολιτισμού και επιπέδου. Αυτή η γενικευμένη μετριότητα που την αποκαλούν μετριοπάθεια. Αυτή η επικίνδυνη μονομέρεια στους «προβληματισμούς» και τις «σκέψεις» της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας. Που θεωρεί δεδομένη την προσαρμογή στις απαιτήσεις των ισχυρών της εποχής, επειδή δεν είναι τάχα καιρός για θάρρος και για οράματα. Που υποτάχθηκε στην παντοδυναμία των δημοσκοπήσεων. Δηλαδή, στην δικτατορία του οποιουδήποτε ηλίθιου που μπορεί να πατάει το κουμπί της τηλεόρασης, να σηκώνει το τηλέφωνο και να απαντά με ένα «ναι», ή ένα «όχι» ή ένα «ίσως».

Δεν μπορώ λοιπόν να σας ευχηθώ “Καλά Χριστούγεννα”, γιατί είναι μαύρα κι άραχνα όταν ο κόσμος πεινάει και κοιμάται στα πεζοδρόμια.

Ούτε μπορώ να σας πω “ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος”, επειδή δεν θα είναι.

Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ (και να περιμένω μαζί σας) είναι να υπάρξει, επιτέλους, ο πολιτικός σχηματισμός που θα εμπνεύσει στους Έλληνες οράματα ικανά να τους σηκώσουν από την πολυθρόνα της τηλεόρασης. Που θα ηγηθεί μιας εθνικής σταυροφορίας που θα μας βγάλει από το τέλμα και το αδιέξοδο.

Ο Αντώνης Σαμαράς, τώρα στην ανάπαυλα των ολιγοήμερων διακοπών, πρέπει να τα αναλογιστεί καλά αυτά και να προχωρήσει με θάρρος και τόλμη. Επειδή αν δεν τα κάνει αυτός θα τα κάνει κάποιος άλλος στο μέλλον. Ή θα συμβεί το χειρότερο: Θα έρθει στιγμή που την Ελλάδα θα την κυβερνούν «ευρήματα» διαφημιστικών σλόγκαν και όχι πολιτικοί που εκλέχτηκαν για τα ηγετικά τους χαρίσματα, τα οράματα και τη δημιουργικότητά τους

FactorΧ