ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΧΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗ ΘΛΙΨΗ...

Ποιος είπε ότι δεν μπορούμε να ορίσουμε την μοίρα μας;

 (Η δική μου αφήγηση, τα Χριστούγεννα και το ….Antinews)

 της effie B.

Αυτά τα Χριστούγεννα μας βρίσκουν όλους θλιμμένους. Απογοητευμένους, θυμωμένους, οργισμένους… οχι άδικα. Δυόμιση χρόνια τώρα, έχουμε μπει σε τραινάκι τρόμου που δεν λέει να σταματήσει. Κάθε λίγο μια στάση σωτηρίας και αμέσως μετά ακόμη πιο δύσκολες διαδρομές που οχι μόνο σου κόβουν την ανάσα αλλά μπορεί να σε πετάξουν έξω απο το βαγονάκι και να χαθείς για πάντα, στο άπειρο… Πόσοι δε χάθηκαν άλλωστε!

Τρέχει το τραινάκι μέσα στο χρόνο και μαζί με αυτό και μεις. Και ο χρόνος μαζεύεται και κουλουριάζεται μέχρι να γίνει ενα μικρό μπαλάκι και μετά …πουφ … τέλος…

Η έλευση της «αλλαγής» με βρήκε στα πρώτα χρόνια του πανεπιστημίου. Έφυγα για το εξωτερικό αμέσως μετά, και επέστρεψα περίπου μια δεκαπενταετία αργότερα, λίγο πριν το εκθαμβωτικό 2000. Όλα τελείως αλλιώς… γνωρίστηκα επιτέλους με το ξεχωριστό είδος Homous Pasokikus. Ούτε καν Homo. Διασκέδαζε ξέφρενα, κάπνιζε μακρυά κουβανέζικα πούρα, οδηγούσε ακριβά αυτοκίνητα, ντυνόταν με σινιέ ρούχα, πήγαινε τα Χριστούγεννα για σκι στην Κουρσεβέλ, -οι μπασ-κλασάτοι στη Βασιλίτσα-, είχε σίγουρα πισίνα, και μιλούσε ως πραγματικός connoisseur για διακυμάνσεις του NASDAQ, του Nikkei, του DAX. Δεν ξεχώριζες ποιος πραγματικα είχε χρήματα απο σκληρή δουλειά και ποιός από «αέρα». Όλοι ίσα κι’ όμοια!

Πορευτήκαμε έτσι καμμιά δεκαριά χρόνια μέσα στην αφασία μιας επίπλαστης ζωής-πλάνης ωσπου ξαφνικά έσκασε…. η ρόδα και έμεινε στα μέσα του δρόμου το φορτηγό «η Ελλάς».

Ας μην αναλωθούμε στο ποιός έφταιξε. Τους ξέρουμε όλοι! Άρχισε επιτέλους η βασανιστική «τιμωρία» τους. Κάποιοι και κάποιες που ανδρώθηκαν αποκλειστικά σε κομματικούς σωλήνες είναι τώρα εκτός. Δεν ήταν άλλωστε ικανοί για τίποτε άλλο! Από τα διαπλεκόμενα αέρια της κομματικής καμαρίλας στο οξυγόνο της εκτός-Βουλής-ζωής. Σκέτη ασφυξία. Κάποιοι που ονειρεύτηκαν να γίνουν “χαλίφες” προσπαθώντας γι’ αυτό με όλες τους τις ‘ανοίκιες’ δυνάμεις, ιδρύουν αποκόμματα κι ομίλους και προβληματίζονται εναγώνια τι έφταιξε και δεν τους βγήκε τ’ όνειρο! Ένα σύνθημα στα χείλη: κάθε έδρανο και αρχηγός!! Και κάποιοι άλλοι που πήραν το δρόμο για το «κελί 33».

Και που ‘στε ακόμα!! Το ξέπλυμα της κρίσης θα πάρει πολλούς απο δαύτους! Φυλλορόημα σωστό. Μέχρι να πεταχτούν καινούρια βλαστάρια και να καρπίσει ξανά το δέντρο. Και θα καρπίσει, νάστε βέβαιοι γι’ αυτό. Γιατί έτσι είναι ο αέναος κύκλος της ζωής. Ότι άχρηστο πετιέται, ότι χρήσιμο πολλαπλασιάζεται. Το σίγουρο πάντως είναι οτι μπορούμε χωρίς αυτούς!

…Και πόσο πιο εύκολα θα ήταν για …όλους αν το καταλάβαιναν επιτέλους… και αποχωρούσαν απο μόνοι τους …σαν εθελουσία ένα πράμα …the easy way!

Τα δυόμιση αυτά σκληρά χρόνια εδώ στο Antinews, συζητήσαμε, αμφισβητήσαμε, γρινιάξαμε, ειρωνευτήκαμε, μαλώσαμε, βριστήκαμε, χωριστήκαμε και πορευτήκαμε δρόμους αχαρτογράφητους. Ο καθένας μας με το φορτίο του, που μόνο αυτός ήξερε. Με τις δικές του αγωνίες και φόβους. Και την ακόμη πιο δική του κατάθλιψη …καθώς οι αποκαλύψεις διαδεχόταν η μια την άλλη: οff-shore, καταθέσεις, χαρτοφυλάκια, μετοχές, ακίνητα, έργα τέχνης πολλά, μα πάρα πολλά… να χορεύουν σαδιστικά, προκλητικά, αυθάδικα μπροστά μας.

Ε, λοιπόν τέρμα! Δεν θα τους χαριστούμε αλλο! Αυτό δεν μας αξίζει!

Δεν προτίθεμαι να χάσω ακόμη μια γιορτή Χριστουγέννων και ακόμη μια Πρωτοχρονιά μεσ’ τη μιζέρια και την κατήφεια που προκάλεσαν δεκαετίες σπατάλης και διαφθοράς. Ούτε και θα συνεχίσω να χαρίζω Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές στη μελαγχολία. Ποιός ξέρει άραγε πόσα να περισσεύουν ακόμα…

Μόνη μου, με τον δικό μου σταυρό …τον σηκώνω και φεύγω μπροστά.

Συνοδοιπόροι οικογένεια και κολλητοί, που η κρίση μας έφερε ακόμη πιο κοντά. Στηρίζοντας ο ένας τον άλλο.

Με τις αδυναμίες μου αλλά και το δυνατό μου …κροσέ, ανασυντάσσομαι.

Ποιός είπε οτι δεν ορίζω εγώ τη μοίρα μου;

Οι δρόμοι που θανοίξω αυτή τη φορά, σίγουρα δεν θα ‘ναι στο …πουθενά.

Με χαστουκίζουν τα λόγια της Αλεξάνδρας: «η γιαγιά μου ήρθε απο τον Πόντο με τα πόδια! Σέρνοντας μαζί της τέσσερα ανήλικα! Στο δρόμο έχασε το ένα, αλλά δεν σταμάτησε και έφτασε στην Ελλάδα. Και νάμαστε εμείς εδώ οι απόγονοι της, επιστήμονες, επαγγελματίες, πετυχημένοι. Εγω δεν δειλιάζω!»

Με τη δύναμη εκείνης της γυναίκας και άλλων ομοίων, δυνατών, ατσάλινων, προχωρώ. Να συναντήσω και πάλι τα δικά μου …όνειρα. Αυτά που άφησα πίσω… σε ομίχλες σύγχυσης και αβεβαιότητας. Αυτά που κόντευα …σχεδόν να πιάσω.

Όντας σε μια ηλικία που δεν συγχωρεί λάθη απο απροσεξία, καθώς ο χρόνος για επιδιόρθωση μαζεύει γρήγορα, όχι, δεν θα τους ξαναχαριστώ!

Έχω τεράστια ευθύνη στη νέα γενιά που δημιούργησα

…θα ξαναχαράξω τις ροτες… Τωρα ξέρω! Τώρα …τους ξέρω!

Όσο για τούτες τις γιορτές ας είναι όπως και τότε… όταν είμαστε μικροί.

Θυμάστε; …δεν χρειαζόμασταν πολλά φτασίδια, και αντί για φανταιζί σπρέυ χιονιού, στολίζαμε το δέντρο με βαμβάκι! Και με φιόγκους που φτιάχναμε στο σχολείο απο γκοφρέ χαρτί. Και μαζεύαμε και τρόφιμα στις τάξεις για ‘κείνους που τα ‘φερναν δύσκολα. Και κάποιοι …όταν έκανε πολυ κρύο φέρναμε από ένα κουτσουράκι κάθε πρωί μαζί μας για την ξυλόσομπα της τάξης. Και τα Χριστούγεννα τρώγαμε όλοι μαζί στο τραπέζι, στα σπίτια μας. Ο Άγιο-Βασίλης ερχόταν πάντα Πρωτοχρονιά και έφερνε Matchbox, κούκλες και παραμύθια. Δεν είχαμε πολλά, δεν ζητούσαμε πολλά. Γελούσαμε και τραγουδούσαμε με κόκκινες και πράσινες μελόντικες και παίζαμε ξέφρενα σε αλάνες ξένοιαστοι για το αύριο.

Σας χαιρετώ τώρα φίλοι αγαπημένοι του Antinews. Γράφτε και σεις τα δικά σας απο κάτω γλυκά, πικρά, καλοσυνάτα, δύσκολα, περίεργα, κακόβουλα, δυσνόητα, φιλοσοφημένα, χιουμοριστικά, πειρακτικά… το δικό σας πόνο τέλος πάντων.

Ένα να θυμάστε: δεν μας αξίζει να χαθούμε άλλο στη θλίψη και τη μιζέρια για λάθη του παρελθόντος. Λάθη δικά μας, λάθη που ανεχτήκαμε, λάθη άλλων!

Την προοπτική και την ελπίδα θα την ξαναδημιουργήσει ο καθένας μας.

Μόνοι μας. Στηρίζοντας ο ένας τον άλλο, βοηθώντας ο ένας τον άλλο.

Το ‘χουμε κάνει άλλωστε τόοοσες φορές που …γράφτηκε στο DNA μας.

Γι’ αυτό λοιπόν σας λέω:

Δεν τους έχουμε ανάγκη, ρε…

κοιτάμε μπροστά και χαράζουμε μαζί

τους δρόμους του αύριο.

Εμείς!!

Καλά Χριστούγεννα φίλοι μου!

…και χαρούμενη Πρωτοχρονιά