Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

ΑΡΘΡΟ τ. ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΟΛΜΕ ΑΝΤ. ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ

Απλή (ανα)λογική

Ανακυκλώνεται, το τελευταίο διάστημα, η συζήτηση γύρω από το εκλογικό σύστημα, με ιδιαίτερη έμφαση από την πλευρά της Αριστεράς στο θέμα της απλής αναλογικής.

Αυτή η, εκτός τόπου και χρόνου, συζήτηση είναι μια ακόμα απόδειξη της ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού της χώρας, αφού θυμίζει το γνωστό «ο κόσμος χάνεται και …».

Έτσι, ενώ είναι απόλυτη ανάγκη να κυβερνηθεί ο τόπος - παιδί αυτής της ανάγκης, έστω και σχετικά προβληματικό, είναι η τρικομματική κυβέρνηση- κάποιοι «γόνοι κακής εποχής» είναι χαμένοι στους μικρόκοσμους της ιδιοτέλειας ή της ιδεοληψίας τους.

Παριστάνουν ότι αγνοούν - γιατί, αν πράγματι το αγνοούν, είναι ακατάλληλοι ακόμα και για μέλη τοπικών συμβουλίων- ότι ο βασικός σκοπός των εκλογών δεν είναι να «εκφραστεί ο λαός», αλλά να κυβερνηθεί η χώρα, ασφαλώς σύμφωνα με τη βούληση του λαού.

Το σύστημα της «απλής και ανόθευτης αναλογικής» αναμφισβήτητα βοηθά στην αβίαστη έκφραση των προτιμήσεων της κοινωνίας. Βοηθά όμως και στο βασικό σκοπό των εκλογικών αναμετρήσεων, που δεν είναι άλλος από το να δώσει στη χώρα μια όσο το δυνατόν πιο σταθερή και πιο υπεύθυνη κυβέρνηση;

Η ιστορική αναδρομή στην Ελλάδα δείχνει ότι οι σχετικές απόπειρες οδήγησαν σε ναυάγιο.

Στις εκλογές της 5/3/1950 τα τρία κόμματα του Κέντρου με αρχηγούς τους Πλαστήρα, Βενιζέλο και Παπανδρέου σχημάτισαν κυβέρνηση έχοντας 135 από τους 250 Βουλευτές της Βουλής. Μετά την κατάρρευση της Κυβέρνησης στις εκλογές της 9/9/1951, δύο κόμματα του Κέντρου υπό τους Πλαστήρα και Βενιζέλο, έχοντας 131 από τους 258 Βουλευτές, σχημάτισαν κυβέρνηση η οποία επίσης δεν μακροημέρευσε, αφού στις 16/11/1952 διεξάγονται νέες εκλογές που οδηγούν στην εξουσία το Συναγερμό του Παπάγου.

Δεν είχαμε, ευτυχώς, την ευκαιρία να διαπιστώσουμε που θα οδηγούσε ο ετερόκλητος συνασπισμός του μετώπου των 7(!!!) κομμάτων, που το 1956 κατέβηκε στις εκλογές απέναντι στην Ε.Ρ.Ε. Ίσως όμως η διάλυση της Ε.Κ., το 1965, στα εξ ων συνετέθη –ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα- μας δίνει μια μικρή εικόνα του τι θα είχε συμβεί και τότε.

Κακά τα ψέματα, η απλή αναλογική προϋποθέτει εμπεδωμένη αντίληψη και πρακτική συνθέσεων. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να οικοδομηθεί και να σταθεί όπου κυριαρχούν οι ιδιοτελείς σκοπιμότητες, οι άμετρες αρχηγικές φιλοδοξίες, οι ιδεοληπτικοί φανατισμοί και οι μισαλλοδοξίες. Και δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που όλα τα πιο πάνω ανθούν.

Ιδιαίτερα στο χώρο της Αριστεράς, η συνθετική λογική και πρακτική είναι άγνωστες. Ακόμα και στον στενό χώρο της Αριστεράς, οι αντιθέσεις ορθώνουν τείχη αξεπέραστα. Άλλωστε στα μεταπολιτευτικά χρονικά, μόνο την κρίσιμη διετία 1989-1991, κατόρθωσαν οι δύο βασικές συνιστώσες της Αριστεράς στην Ελλάδα να συνεργαστούν και να διαμορφώσουν πρόσκαιρα έναν ενιαίο πολιτικό σχηματισμό. Αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο οι διαμάχες ανάμεσα στις διάφορες ιδεολογικές συνιστώσες της Αριστεράς πήραν συχνά αιματηρό χαρακτήρα.

Με πιο ηθικό έρεισμα λοιπόν, αυτοί που αρνούνται τη συνεννόηση και τη σύνθεση, επικαλούνται την απλή αναλογική; Προφανώς, πέραν του στόχου της αυξημένης παρουσίας τους στο Κοινοβούλιο και της τακτικής της συνθηματολογίας για εκλογικούς λόγους, δεν έχουν κανένα επιχείρημα που να συνάδει με την ανάγκη να κυβερνηθεί η χώρα. Εκτός βέβαια από εκείνους που όχι μόνο αδιαφορούν για το αν θα κυβερνηθεί η χώρα, αλλά αντίθετα επιχαίρουν για τις περιόδους πολιτικής αστάθειας και ακυβερνησίας, αφού έτσι θεωρούν ότι έρχεται το τέλος της αστικής δημοκρατίας και εγγύτερα «ο κομμουνιστικός παράδεισος».

Αντώνης Αντωνάκος Αντιπρόεδρος Α.Δ.Ε.Δ.Υ. 17-12-2012