ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Κι όχι αυταπάτες προπαντός…

Το κέντρο της Θεσσαλονίκης το λάτρευα.
Αριστοτέλους, Τσιμισκή. Μητροπόλεως, Αγίας Σοφίας….
Η 5th Avenue των 18 μου.
Μετά το ξεψάρωμα, οι αγκαλιές. Τα στενά. Τα φιλιά. Τα ποτά. Οι βόλτες για τη βόλτα.
Κι ύστερα πέρασαν τα χρόνια σα μπουρίνι.
Αριστοτέλους, Τσιμισκή. Μητροπόλεως, Αγίας Σοφίας….
Γραφεία με γιατρούς, διαγνωστικά κέντρα, αγωνία για τ’ αποτελέσματα.
Πάντα αγωνία. Για μένα ή για τους ανθρώπους μου.
Τέρμα οι βόλτες, τα στενά, τα φιλιά…
Τώρα, μονίμως με το άγχος να φτάσω νωρίτερα.
Κι ένα, δύο, εκατό τσιγάρα στις εισόδους των πολυκατοικιών που μέσα παιζόταν η τύχη μου.
Ή η τύχη δικών μου ανθρώπων.
Το κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Αυτό που λάτρεψα, τώρα με τρομάζει.
Περισσότερο κι από τα ίδια τα χρόνια…