ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ...
μέσα από παλιές γελοιογραφίες του Κ. Μητρόπουλου

Τότε που…προπονιόμασταν φουλ για το Μνημόνιο

 

Αυτή η χώρα έχει ένα μοναδικό χάρισμα ή κατάρα. Ζει διαρκώς τα ίδια πράγματα και τις ίδιες καταστάσεις. Μοιάζει να βρίσκεται σε ένα διαρκές… déjà vu ή όπως έλεγε και ο Παπάζογλου «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν». Χρόνια τώρα μιλάμε για λιτότητα, για περικοπές στους μισθούς, για αυξήσεις στη ΔΕΗ, για υπερκατανάλωση, για βολεμένους, για την ανάπτυξη και την οικονομία. Και είναι τόσο διαβολικά όμοια που αν δεν ήταν διαφορετικά τα πρόσωπα θα λέγαμε ότι ο διάβολος μας έχει στήσει παιχνίδι και γελά μαζί μας.
Στα χέρια μας έχουμε το ημερολόγιο της Pirelli Hellas για το 1986. Δηλαδή 27 χρόνια πριν, τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε τη δεύτερη θητεία του, κυριαρχούσε ο ‘Ακης, ο Λαλιώτης, ο Σημίτης ενώ ο Μητσοτάκης ήταν στη ΝΔ. Τότε που υπήρχε ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού, κι όχι ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε που κι εμείς, άλλοι έμπειροι, άλλοι μειράκια της δημοσιογραφίας, καταγράφαμε την περίοδο εκείνη χωρίς να ξέρουμε ότι θα την ξαναζούσαμε πολλές φορές από τότε. Και κυρίως αυτό που ζούμε τώρα, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΞΗ της εποχής εκείνης.
Τρία χρόνια μετά από εκείνο το ημερολόγιο ξεκίνησε το σκάνδαλο Κοσκωτά, το βρόμικο ’89, η αποτυχία της κάθαρσης της πολιτικής ζωής, η χαμένη ευκαιρία της Ελλάδας να γίνει σύγχρονο κράτος. Και δυστυχώς ακολούθησε η λαίλαπα του Μητσοτάκη και η ακόμη χειρότερη του Ανδρέα.
Αλλά ας αφήσουμε να μιλήσουν οι γελοιογραφίες του Κώστα Μητρόπουλου. Πρόκειται για μαθήματα οικονομικής πολιτικής που «κουμπώνουν» με αυτά που ζούμε τόσο εντυπωσιακά που λες και τα έφτιαξε για το ημερολόγιο του 2013, αφού περιγράφουν τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε ως εδώ, στην κατάρρευση και χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας.

Υπερκαταναλωτισμός και δάνεια που δίνονταν χωρίς έλεγχο. Διακοποδάνεια, αυτοκινητοδάνεια, στεγαστικά, εορτοδάνεια, δωροδάνεια και ότι άλλο ήθελε ο άνθρωπος για να καλύψει τον καταναλωτισμό του.

Η κρίση φωνάζει για μια δουλειά και η κυβέρνηση το λέει στη διοίκηση, αυτή στους υπαλλήλους, στους εργάτες και στους αγρότες. Όλοι ψάχνουν μια δουλειά…

Η κυβέρνηση λέει τέρμα οι σπατάλες, να σφιχτούν κι άλλο τα ζωνάρια. Και ο δημόσιος υπάλληλος με τη μεγάλη κοιλιά λέει: Φοράμε τιράντες. Ό,τι ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια και πόσο ταιριάζει με όσους φωνάζουν για τα προνόμια που χάνουν.

Οι μισθοί μειώνονται αλλά τα προϊόντα και οι υπηρεσίες είναι στα ύψη. Εσωτερική υποτίμηση αλλά μόνο για τις τσέπες μας. Λες και δεν άλλαξε τίποτα.

Μάιος και η βάρκα που βουλιάζει είναι η εθνική οικονομία, κάτι σαν τον σημερινό… Τιτανικό. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Αριστερά τσακώνονται για το ποιος θα πληρώσει την κρίση.

Διαχρονικές καταστάσεις: Λιτότητα για τα εκατομμύρια των Ελλήνων, πάρτι για τους νταβατζήδες, παλαιούς και νέους.

Τον Ιούλη κάποιος μεταφέρεται με φορείο κρατώντας το λογαριασμό της ΔΕΗ και προφανώς έχοντας πάθει εγκεφαλικό για το ποσό. Τ’ ακούς Αρθούρε με τις κρυφές αυξήσεις που φτάνουν το 23%;

Αύγουστος και η οικονομία κάνει τάμα μια λαμπάδα στην Τήνο αλλά ο τότε πρόεδρος της ΤτΕ Χαλικιάς λέει όχι στις λαμπάδες, ναι στα κεράκια αφού η λιτότητα είναι στο φόρτε της.

Σεπτέμβρης και ο κόσμος διαδηλώνει και ζητά να σταματήσουν τα βάρη στον λαό. Υπάρχει, όμως, και ο έξυπνος τσολιάς Έλληνας που αγοράζει τα πάντα. Τηλεόραση, βίντεο, στέρεο. Με δόσεις, μετρητά; Τι σημασία έχει;

Οκτώβρης και σε κάποια δημόσια υπηρεσία με τρία γραφεία ο ένας υπάλληλος δίνει ένα έγγραφο στον άλλο. Το μεγαλείο της ελληνικής γραφειοκρατίας.

Ο μανάβης πουλάει εκτός από φρούτα και… δραχμές που κοστίζουν 750 το χιλιάρικο. Άτιμη υποτίμηση.

Κάποιος που προφανώς δεν περνά κρίση τρώει και πίνει τα πάντα. Μόνο που όλα είναι από ξένες χώρες. Μπέικον Δανία, Ζαμπόν Αρδεννών, Μπύρα Αυστρίας, Σολομός Σκωτίας. Εισαγόμενα για όλα τα γούστα κι απ΄όλο τον κόσμο. Το μόνο ελληνικό είναι το… έμφραγμα. Αιώνια συνήθεια η αγορά εισαγόμενων. Ίσως η σημερινή κρίση να έχει κόψει κάπως αυτή την ανοησία που βλάπτει και την οικονομία.

Μια οικογένεια κάνει τον οικονομικό της προϋπολογισμό. Τα έξοδα περισσότερα από τα έσοδα και ο πάτερ φαμίλιας τηλεφωνεί στον υπουργό Οικονομικών, Δ. Τσοβόλα. Αυτός ήξερε καλά από τέτοια. Ήταν άλλωστε η προσωποποίηση της πολιτικής «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα».

Το αποκορύφωμα. Πάλι τον Δεκέμβριο και κάποιος μεγαλολεφτάς σπρώχνει το καρότσι με τις δραχμές προς… Ελβετία. Από πότε άλλωστε οι ελβετικές τράπεζες ήταν της μόδας για τους έχοντες. Μόνο που τότε δεν υπήρχε Λίστα Λαγκάρντ. Αφήστε τον κακόμοιρο Έλληνα να ρωτά την κυβέρνηση αν υπάρχει αμυντικό δόγμα για τον κίνδυνο από τη Δύση.

Αλλά ας κλείσουμε με το πως προλόγιζε η ίδια η Pirelli εκείνο το ημερολόγιο: